اثربخشي گروه درماني شناختي - رفتاري مبتني بر رويكرد منطقي – عاطفي اليس بر منبع كنترل و پيشرفت تحصيلي دانشجويان پزشكي

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي گروه درماني شناختي- رفتاري مبتني بر رويكرد منطقي - عاطفي اليس بر منبع كنترل و پيشرفت تحصيلي دانشجويان پزشكي بود. مطالعه ي حاضر يك تحقيق نيمه تجربي ميباشد كه به روش آزمايشي پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و پيگيري انجام گرفته است. جامعه ي آماري اين پژوهش شامل 60 دانشجوي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز است كه بيش از سه ترم مشروطي در دانشگاه داشتند. از اين تعداد 30 نفر كه داراي منبع كنترل بيروني بودند انتخاب شدند؛سپس به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و گواه تقسيم شدند. در مورد گروه آزمايش 8 جلسه گروه -درماني شناختي- رفتاري مبتني بر رويكرد منطقي- عاطفي اليس اجرا گرديد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون تجزيه و تحليل كوواريانس چندمتغيري (MANCOVA) انجام گرديد . ابزار جمع آوري اطلاعات، پرسشنامه ي منبع كنترل راتر و معدل تحصيلي بود.نتايج حاصل آشكار ساخت كه ميان گروه آزمايش و گواه از لحاظ منبع كنترل و پيشرفت تحصيلي تفاوت معني داري وجود داشت ( 001/.p<0). گروه درماني شناختي- رفتاري مبتني بر رويكرد عاطفي- منطقي اليس بر منبع كنترل و پيشرفت تحصيلي دانشجويان پزشكي مؤثر بوده است. اين نتايج در دوره پيگيري نيز مشاهده شد. اين شيوه ي درمان براي ايجاد منبع كنترل دروني دانشجويان پزشكي و متقابلاً افزايش پيشرفت تحصيلي آنها توصيه ميگردد.