چكيده فارسي :
در اين مقاله با تكيه بر اين نكته كه سخن با گوينده‌اش شباهت دارد و به اعتباري عين گوينده آن است؛ نويسنده زيبايي پاره‌اي از سخنان را به پيرايه‌هاي آن هم‌چون صنايع بديعي و لفظي آن نسبت داده و پاره‌اي ديگر را بي‌هيچ پيرايه‌اي زيبا دانسته و زيبايي آن‌ها را ذاتي مي‌داند. و براساس رابطه لفظ و معنا در كلام سعدي؛ به اثبات اين امر مي‌پردازد و معتقد است كه موج سخن سعدي در برگيرنده دو مسير محوري: نخست سير باطني در جغرافياي ملكوتي وجود و دوم آينه‌داري در پيشگاه ذوق و لذت‌هاي روحاني است.
