آموزه ي عشق افلاطوني در نمايشنامه ي ماسك دار كومس اثر جان ميلتون

Assistant Professor, Department of English, Isfahan (Khorasgan) Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran

افلاطون به عنوان برجسته‌ ترين فيلسوف دوران باستان تاثير شگرفي بر فرهنگ و تمدن دنياي غرب بر جا نهاده است. به‌ ويژه آموزه‌ ي عشق او در رساله‌ ي مهماني كه ادباي اروپاي رنسانس تا حد زيادي وامدار آن هستند. ميلتون، آخرين و يكي از شاخص ترين چهره‌ هاي رنسانس انگلستان و اروپا، از اين قاعده مستثني نيست به نحوي كه تاثير آموزه‌ هاي افلاطون را مي‌ توان در جاي جاي آثار او مشاهده نمود. مقاله‌ ي حاضر به بررسي تاثير آموزه ي عشق افلاطوني بر ميلتون، برداشت وي از اين آموزه، و چگونگي كاربرد آن در يكي از آثار اوليه‌ ي او، نمايش ماسك دار كومس، مي پردازد. در نهايت، مي توان نمايش نامه ي ماسك دار كومس را بازتاب تعاملات ميلتون با محاورات افلاطون در باب عشق و پاكدامني و زيبايي دانست كه به بهترين وجه ممكن تاثير انديشه هاي افلاطون را بر اين شاعر گرانمايه بازتاب مي دهد.

Plato, the most influential of all thinkers of ancient Greece, has exerted an astonishingly powerful effect on Western civilization and culture. In particular, European Renaissance writers and poets are greatly indebted to his doctrine of love, as discussed in detail in his Symposium. John Milton, the last and one of the most illustrious figures of Renaissance ٍEurope and England, is no way out of Plato'€™s sphere of leaden influence: everywhere in his work there are echoes and traces of Plato. The present essay seeks first to briefly study the concept of Platonic love and then attempts to examine young Milton'€™s understanding of this doctrine and his practice of employing it in one of his early dramatic works, Comus, A Masque. Ultimately, the article can be best summarized by stating that Milton’s Mask play told what he had already learned about chastity and love and beauty from the Dialogues of Plato.