كناتوس و نسبت آن با اخلاق اسپينوزايي

The Relation of Conatus with spinoza`s Ethics

كناتوس (قانون صيانت ذات) نوعي تلاشِ ذاتي است كه موجودات به‌وسيلۀ آن در صيانت از هستي خود مي‌كوشند. اسپينوزا پس از تبيين كناتوس و توجيه مسئلۀ خودويرانگري (خودكشي)، بسياري از مفاهيم رايج سنت ماقبل خويش را انكار مي‌كند و پس از معنابخشي متفاوت، آنها را با آموزۀ كناتوس بازخواني و بازتعريف مي‌كند. اسپينوزا با انكار تفسير غايت‌شناسانه (Teleological) از حوادث عالم، تبيين غيرغايت‌شناختي از آنها را با مفهوم خواهش(desire) و مفهوم ميل (appetite) عرضه مي‌كند كه ريشه در اصل كناتوس دارند. او تفسير خاصي از مبناي اعمال اخلاقي به دست مي‌دهد و خير اخلاقي را در «خواست انسان و ذات اشياء» جاي مي‌دهد. از آن رو كه در نگاه اسپينوزا اخلاقْ ريشه در ضرورت فلسفي دارد، مي‌كوشد اخلاق خاص خود را بر يك مبناي قوي اخلاق خودخواهي فردي (نفع شخصي) بنا كند كه ريشه در آموزۀ كناتوس دارد.

Conatus, the law of self-preservation, is an inherent striving of beings to persist on its own being.. Spinoza, after explaining the conatus and justifying the problem of self-destruction (suicide), rejected many of common concepts of his predecessors’ philosophical tradition and redefined them in a different way by conatus doctrine. Spinoza denied teleological interpretation of world events and offered a nonteleological explanation of them by “desire” and “appetite” that rooted in the conatus principle. Spinoza Presents special interpretation of Ethical act root and lays the ethical good in the “Human will” and in the “nature of the objects”. For Spinoza, the ethics rooted in philosophical necessity, therefore, he tries to establish his own ethics on a strong foundation- that is individual egoism (self-interest) - which is rooted in the conatus doctrine