بررسي رابطه دانشگاه با صنعت و چالش هاي آن: پژوهشي كيفي در بين دانشجويان دانشگاه تهران

مشاركت فزاينده تر در نوآوري و توسعه تكنولوژي در كنار ماموريت هاي آموزشي و پژوهشي، هويت جديدي است كه دانشگاه ها در جامعه دانش محور اتخاذ مي كنند. براين اساس دانشگاه ها به مثابه نهاد مولد دانش و هم چنين به عنوان كارآفرين نقشي اساسي در نوآوري ايفاء مي كنند. مقاله حاضر از طريق مطالعه اي تجربي ضمن توصيف اين رابطه، چالش هاي پيش روي را در تعامل دانشگاه با صنعت به شيوه اي كيفي و با تحليل ديدگاه دانشجويان دكتري دانشگاه تهران مورد ارزيابي قرار مي دهد. نتايج بيانگراين است كه در رابطه دانشگاه ـ صنعت، اساسا رابطه منسجم و هدفمندي وجود نداشته و اثري از هويت جديد دانشگاه در ارتباط با صنعت ديده نمي شود. اين رابطه در بهترين حالت از نوع مدل سوسياليستي است. فقدان نيازهاي متقابل دوسويه يعني «عدم احساس نياز در صنعت براي ارتباط با دانشگاه» و هم چنين «فقدان انگيزه در دانشگاه براي ارتباط با صنعت» ديدگاهي است كه دانشجويان دكتري در مورد عدم شكل گيري ارتباط مناسب بين اين دو نهاد دارند.