بررسي ارتباط كيفيت محيط شهري با روابط اجتماعي شهروندان منطقه ي 1 شهرداري تبريز

كيفيت محيط مفهومي انتزاعي است كه در نتيجه ي كارهاي انساني و طبيعي در مقياس هاي فضايي مختلف عمل مي كند (نيكول و وونگ، 49:2005). هدف از اين پژوهش ارزيابي ميزان اهميت مفهوم كيفيت محيط شهري و ارتباط آن با روابط اجتماعي شهروندان در كلان شهر تبريز (شهرداري منطقه1) است. اهميت اين موضوع از اين بابت است كه محيط شهري مطلوب، موجبات پويايي محله و حضور بيشتر ساكنان را در عرصه هاي شهري فراهم مي كند و بدين طريق امنيت محيط و حس تعلق خاطر شهروندان افزايش مي يابد. روش تحقيق، روش كمي و از نوع پيمايشي بود. حجم نمونه برحسب فرمول كوكران 384 نفر تعيين گرديد و پرسشنامه اي با 40 گويه بين 384 نفر از شهروندان پخش شد. نتايج از طريق نرم افزار spss مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و براي بررسي نرمال بودن متغيرها از آزمون كلموگروف –اسميرنوف و براي تحليل فرضيه ها از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. نتايج به دست آمده از اين آزمون حاكي از وجود رابطه اي مثبت و معنا دار بين متغير مستقل كيفيت محيط شهري و مولفه هاي آن: ايمني و امنيت، يكپارچگي و محصوريت، سرزندگي، نفوذپذيري و خوانايي و متغير وابسته روابط اجتماعي شهروندان بود. نتايج نشان داد كه بيشترين تاثيرگذاري را سرزندگي با ضريب 0/379 و كمترين تاثير را ايمني و امنيت با ضريب 0/112 دارا بود. پيشنهاد مي شود مديران شهري با برنامه ريزي دقيق و با تقويت 5 شاخص كيفيت محيط شهري در ارتقاء محيط زندگي شهروندان و به تبع آن افزايش روابط اجتماعي شهروندان گام بردارند.