واسازي: از دوستي تا سياست

Deconstruction: from Friendship to Politics

واسازي كوششي است براي رهانيدن انديشه ي غربي از تخته بند انگاره هاي متافيزيكي؛ سياست واسازانه نيز به همين منوال به دنبال زدودن اين انگاره ها از ساحت سياست‌ورزي عملي و نظري بر مي‌آيد. چنين است كه بنيادهاي سياست واسازانه، كه يكي از اساسي‌ترين آنها دوستي است، نسبتي با مباحث كلاسيك سياست ندارند. دوستي براي دريدا اساس تعيين مشي سياسي است؛ و رها شدن از دوستي به ارث رسيده از سنت متافيزيكي، كه ديگري را به حاشيه مي راند و با او به تقابل برمي‌خيزد، گام اول تحقق سياست واسازانه خواهد بود. اين نوشتار پس از بررسي مختصر چيستي واسازي، به تلقي دريدا از مقوله ي دوستي خواهد پرداخت، و سرانجام نقش دوستي در سامان سياست واسازانه را خواهد شكافت.

Since Deconstruction goes to free western thought from metaphysical assumptions, it’s politics again is a criticism of these assumptions in theoretical and practical politics. So the principles of Deconstructive politics have no relationship with classic arguments. Friendship, for Derrida is foundation of politics; and freeing from metaphysical friendship, which leaves no space for other, is the first step for Deconstructive politics. This paper, after some investigation into deconstruction’s essence, devote to Derrida’s concept of friendship and its role in deconstructive politics.