بررسي اثرات اجراي سياست هدفمندي يارانه‌ها بر خودكفايي جو در ايران

Assessing the Effects of Economic Factors on Environmental Pollution in Iran

برخي كارشناسان اقتصادي معتقدند كه، پس از اجراي قانون هدفمند سازي يارانه ها، به دليل تغيير قيمت حامل‌ هاي انرژي، به طور مستقيم هزينة توليد در بخش كشاورزي افزايش يافته و با تغيير قيمت نسبي نهاده ها، تركيب عوامل توليد در بخش به نوعي دگرگون شده است، و در مورد برخي محصولات، وابستگي به واردات به منظور تامين تقاضاي داخل افزايش يافته است (مقيمي و شاهنوشي، 1389). با توجه به اهميت و جايگاه محصول جو به عنوان كالاي واسطه‌اي در توليدات بخش دام كشور، در مطالعة حاضر اثر افزايش قيمت سوخت در پي اجراي سياست هدفمندي يارانه‌ها بر خودكفائي محصول جو از طريق بررسي شكاف بين ميزان توليد داخل و واردات بررسي شد. نتايج مطالعه نشان داد كه با اجراي سياست هدفمندي يارانه‌ها، در اثر يك درصد افزايش قيمت سوخت، مقدار واردات جو 0/099 درصد افزايش و مقدار توليد 0/183 كاهش يافته است. اين موضوع نشان مي-دهد كه اجراي سياست آزادسازي قيمت انرژي بدون اجراي سياست هاي حمايتي تكميلي در تناقض با هدف خودكفائي در توليد محصول جو بوده و بمنظور كاهش وابستگي به واردات و تحقق اقتصاد مقاومتي، اجراي سياست هاي حمايتي از توليدكنندگان اين محصول، ضروري است

Reducing pollution and achieving economic benefits with cleaner environment is one of the most important issues in recent decades. In this research, a macro approach was applied to assess the economic factors affecting environmental pollution in Iran during the years 1971-2013. The results indicated that the effect of variable energy consumption was at high levels of statistical significance, so that by 10 percent increase per capita energy consumption is expected that per capita emissions increased in the long-term and short-term by about 8 and 6 percent respectively. Also by 10 percent increase in urban population growth is expected that per capita emissions reduced in the long-term and short-term about1.2 and 0.86 percent respectively. Trade liberalization had negative impact on the emissions. Thus Iran can not be considered naturally immune against environmental concerns and we propose that at levels of per capita income of over $ 2,300 (second concave curve), that pollution increases more quickly so that politicians should look for more pollution control methods.