رابطه هوش هيجاني با فرسودگي شغلي مديران بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران

TUMS Hospital Managers’ Occupational Burnout and Its Relationship with Their Emotional Intelligence

فرسودگي شغلي يكي از جنبه هاي مخاطرات رواني كار است. از مهم ترين عواملي كه مي تواند آن را پيش بيني كند، عامل هوش هيجاني است. هدف از اين مطالعه بررسي تاثير هوش هيجاني بر فرسودگي شغلي مديران بيمارستان هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران بود.روش بررسي: اين مطالعه از نوع توصيفيتحليلي و مقطعي در سال 1393 انجام گرديد. جامعه ي پژوهش، مديران ارشد، مياني و اجرايي بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران بود. در اين پژوهش از سرشماري استفاده شد، مطابق حجم جامعه تعداد 90 پرسش نامه توزيع گرديد. براي گردآوري اطلاعات از پرسش نامه ي فرسودگي شغلي مازلاك(پايايي و ضريب بازازمايي به ترتيب 0/71 تا 0/9 و 0/6 تا 0/8) پرسش نامه ي هوش هيجاني برادبري و گريوز(پايايي و روايي به ترتيب 0/83 و 0/67) و پرسش نامه ي مشخصات دموگرافيك استفاده گرديد. تجزيه و تحليلهاي آماري با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت.يافته ها: فرسودگي شغلي با متغيرهاي سن، سابقه كار، سابقه مديريت، تحصيلات، جنسيت، وضيت تاهل و موقعيت شغلي ارتباط معناداري نداشت. هوش هيجاني كلي مديران و زير مقياس هاي آن در سطح بالايي قرار داشتند. بالاترين و پايين ترين نمره هوش هيجاني به ترتيب به مديريت رابطه و آگاهي اجتماعي اختصاص داشت. هوش هيجاني و فرسودگي شغلي در سطح خطاي 5 درصد با 0/63 = pvalue ارتباط معناداري با يكديگر نداشتند. نتيجه گيري: از آنجايي كه آگاهي اجتماعي مديران در سطح پاييني قرار داشت، مي توان با بهبود آن به افزايش هوش هيجاني مديران و هم چنين با شناسايي عوامل تاثير گذار بر فرسودگي شغلي مديران بيمارستان به كاهش فرسودگي كمك كرد.

Background and Aim: Occupational burnout is one of the aspects of psychological hazards. One of the most important factors that can predict it is emotional intelligence. The aim of this study was to investigate the effect of emotional intelligence on occupational burnout among the managers of Tehran University of Medical Sciences (TUMS) selected hospitals. Materials and Methods: This was a cross-sectional descriptive and analytical study in 2014. The subjects were senior, middle and executive managers of TUMS affiliated hospitals. Census was used in this study. Ninety questionnaires were distributed in accordance with the population size. For data collection, Maslach Burnout Inventory (with reliability and retest coefficients of 0.71-0.9 and 0.6-0.8, respectively), Intelligence Questionnaire by Bradberry and Greaves (with reliability and validity of 0.83 and 0.67, respectively) and demographic profile questionnaire were used. All statistical analyses were performed by SPSS software. Results: There was no significant relationship between job burnout and demographic variables (e.g. work experience, management experience, education, gender, marital status and occupational position). Emotional intelligence of managers and its subscales were high. The highest and lowest scores of emotional intelligence component belonged to relationship management and social awareness, respectively. There was no meaningful relationship between job burnout and emotional intelligence at the error level of 5% and P-value=0.63. Conclusion: Since managers’ social awareness was at a low level, by improving it, we can help their emotional intelligence increase; also by identifying the factors affecting hospital managers’ occupational burnout, we can help it decrease.