بررسي اصلي ترين ويژگي هاي زباني و تصوير آفريني در اشعار رحماندوست

A Study of the Use of Language and Imagery in Rahmandoust’s Poetry

مصطفي رحماندوست از شاعران شاخص و چند وجهي شعر كودك در ايران به شمارمي رود كه اشعار وي از ويژگيهاي سبك شخصي، به ويژه تصوير آفريني برخوردار است. در اين جستار كوشش مي شود، پس از معرفي كوتاه زندگي، آثار و فعاليتهاي ادبي و فرهنگي شاعر به شيوه توصيفي، تحليلي و ارزيابي كمي، به اصليترين ويژگيهاي زباني، تصوير آفريني، شيوه روايي و واقع گرايي و بيان خاص شعر آييني در بيست مجموعه شعر وي پرداخته شود، تصوير آفرينيهاي وي بيشتر از طريق حس آميزي و عناصر و واژگان مربوط به حس بينايي و شنوايي، متناقض نما، افعال و اصطلاحات محاوره اي، عاميانه و بومي، قيدهاي ابداعي، نام گذاريهاي جديد، انواع برجسته سازي و هنجار گريزي زباني و موسيقي كلامي، به ويژه انواع تكرار و ايجاز و اطنابهاي مناسب صورت مي گيرد. مهارت در بيان روايي و قصه گويي با زاويۀ ديد اول شخص، سوم شحص و تك گويي، متناسب با گروه هاي سني «الف» و «ب» در بيشتر اشعارش ديده مي شود.يكي ديگر از ويژگيهاي وي، مهارت در شعر آييني، به ويژه شعر عاشورايي كودك است. به طور كلي، واقع گرايي و ساده گويي و بهره گيري از عناصر زنده و توصيفات عيني، به ويژه رنگهاي زرد و سياه و بازيهاي زباني و تركيبات بديع و مناسب سن كودك را مي توان از اصليترين مختصات شعر وي دانست.

Mostafa Rahmandust is a prominent name among children’s poetry writers. In this study first a brief biography of Rahmandoust is provided followed by an analysis of features in twenty of his poetry collections. It is argued that Rahmandoust frequently uses auditory and visual imageries and paradoxes as well of coining words، and using slangs in a musical way. Other features of his poetry are realistic portrayals، simple language، word play and objective narration of events. He uses both first person and third person point of view suitable for very young children. He is also adept in writing ritual poetry، especially poems for Ashura.