كليدواژه :
اخلاق نيكوماخوس , ارسطو , كسب عادت , تربيت اخلاقي , نسبت عاطفه و شناخت
چكيده فارسي :
اين مقاله به بررسي چهار رويكرد متفاوت در تفسير اخلاق نيكوماخوس، در موضوع كسب عادت، مي‌پردازد و در پي يافتن پاسخي براي اين پرسش است كه چرا و چگونه تكرار اعمال منتسب به يك فضيلت به مرور زمان ملكۀ فضيلت را در آدمي ايجاد مي‌كند. ابتدا بنا به تقسيم افلاطون از اجزاي نفس به جزء همت و اراده، جزء عقلاني و جزء شهواني (اميال و عواطف)، ادعا مي‌شود اغلب تفاسير با محور قرار دادن يكي از اين اجزاء به تفسير ارسطو پرداخته‌اند، و از اين رو، در سه دسته طبقه‌بندي مي‌شوند. از آنجايي كه اخلاق نيكوماخوس، مهم‌ترين منبع انديشمندان مسلمان در اخلاق فلسفي بوده است، اخلاق ناصري به عنوان خوانشي از اخلاق نيكوماخوس منظور، و نشان داده مي‌شود چرا و چگونه نزد خواجه‌نصير جزء همت و اراده اولويت مي‌يابد. سپس در تفسير عاطفي به تفسير مايلز برنيت و در تفسير عقلاني به تفسير ريچارد سورابجي به عنوان نمونه پرداخته مي‌شود و بر اين سه رويكرد تفسيري نقدهايي دروني و بيروني بررسي مي‌شوند. نهايتاً با بهره بردن از تفسير نانسي شرمن، تلاش مي‌شود تفسيري جامع از ارسطو ارائه شود. كه انتقادهاي وارد بر تفاسير پيشين را تاب آورد. در تفسير مقبول، ارتباط وثيق ميان عاطفه و شناخت محور قرار مي‌گيرد تا كسب عادت به مثابۀ عملي انتقادي تفسير شود.
چكيده لاتين :
The purpose of this paper is to examine four different approaches to the interpretation of the Nicomachean Ethics, focusing on the habituation, and finding the answer to the question of why and how the repetition of practices attributed to a virtue can gradually create that virtue in human beings. First, according to the division of the soul into the spirited (the will), the appetitive, and the rational parts, attributed to Plato, it is claimed that the interpretations of the Nicomachean Ethics have focused on each of these parts. So, we could also categorize them into three groups. Since the Nicomachean Ethics is the most important source of Muslim philosophers in philosophical ethics, Akhlagh-e-Nasseri is intended as a reading of the Nicomachean Ethics and it is shown how and why Khajeh Nasir Tusi prefers the will part. Then in the appetitive reading, it is highlighted Burnyeat's interpretation, and in the rational reading Sorabji's interpretation. Then, by the internal and external critiques of these three interpretive approaches, and by using the interpretation of Nancy Sherman, we ultimately attempt to present a coherent and comprehensive interpretation of habituation in the Nicomachean Ethics that is safe to the critiques of previous interpretations. In this accepted interpretation, there is a strong link between emotion and cognition in order to interpret the habituation as a critical practice.
