شناسايي آلوآنتي بادي‌ها در بيماران تالاسمي ماژور با فواصل تزريق خون كمتر از 20 روز

Alloantibody detection in major beta thalassemic patients transfused within less-than-20-day intervals

سابقه و هدف ‌ عدم تطابق آنتي‌ژن‌هاي گروه‌هاي خوني اهداكنندگان و گيرندگان خون در تزريقات مكرر، احتمال بروز آلوايمونيزاسيون را در اين بيماران افزايش مي‌دهد. در اين طرح نقش آلوآنتي‌بادي‌ها در افزايش نياز به تزريق خون در مبتلايان به تالاسمي ماژور بررسي شده است. مواد وروش‌ها اين مطالعه توصيفي است.در اين طرح دو گروه بيماران تالاسمي ماژور با فواصل تزريق خون بيشتر و كمتر از 20 روز ( 27 در مقابل 25 بيمار) مراجعه ‌ كننده به درمانگاه بيمارستان سيد ال شهداي اصفهان ب ه‌ صورت تصادفي انتخاب و از لحاظ وجود آلوآنتي ‌ بادي ‌ ها، نوع وارتباط آن ‌ ها با عوامل زمينه‌اي، مورد ارزيابي قرارگرفتند. نتايج با استفاده از آزمون t و جدول t-student محاسبه شد. يافته‌ها 55 درصد از بيماران گروه اول داراي آنتي بادي بوده، ميزان تزريق خون سالانه آنان بيش از بيماران غير ايمن بود ((p<0.005). جنس مذكر و هم‌چنين آغاز تزريق خون در سنين كمتر از سه سال با فقدان آنتي‌بادي ارتباط مستقيمي داشت. 100 درصد بيماران گروه دوم ايمن شده و بيشترين مقادير تزريق خون سالانه در افراد داراي دو يا چند آنتي‌بادي مشاهده و برابر باml/kg 493 وml/kg 508 محاسبه شد. آلوايمونيزاسيون در دو گروه مورد مطالعه عليه آنتي‌ژن‌هاي (K (27/5 درصد، N (12/5 درصد، CW ، s وFy b 5 درصد و M ، C ، S ، E و e 2/5 درصد گزارش شد. 100 درصد آنتي‌بادي‌ها از نوع گرم و 16 درصد موارد از هر دو نوع گرم و سرد بود. 17/3 درصـد بيماران طحال‌برداري شـده بودند و ميزان نيـاز به خـون آنـان از ديگر بيماران كمتـر بود (p<0.005). تزريق خون سالانه بيماران تالاسمي در اغلب موارد از هر دو گـروه، بسيار بيشتر از مقادير مورد انتظار بود. نتيجه گيري با توجه به يافته‌هاي اين تحقيق لازم است جهت جلوگيري از آلوايمونيزاسيون در بيماران تالاسمي، از خوني استفاده شود كه حداقل از نظر آنتي‌ژن‌هاي سيستم‌هاي Kell و Rh با خون بيمار تطابق داشته باشد. توجه به اندازه طحال بيمار و كيفيت خون تزريقي كه هر يك مي‌تواند در افزايش يا كاهش ميزان نياز به خون مؤثر باشد، ضروري است.

Background and Objectives Mismatched red blood cell phenotypes between donors and recipients in multiple blood transfusions can result in the development of alloimmunization in recipients. We studied in this research the effect of alloantibodies on the increase of need of blood transfusion in major thalassemiacs. Materials and Methods This is a descriptive study in which 2 groups of major thalassemiacs with more and less than 20 days of blood transfusion intervals (27 patients vs. 25) were evaluated for the presence and frequency of alloantibodies and related factors. We used t-test and t-student tables for evaluating the results. Results 55% of patients in the first group had developed alloantibodies and their annual transfused blood volume was more than those who were not immunized (p<0.005). Male gender and initial blood transfusion in children under 3 years old were related to the absence of alloantibodies. 100% of patients in the second group were immunized, and those who received higher amounts of blood units annually (493 ml/kg and 508 ml/kg) were patients with more than two types of alloantibodies. Alloimmunization involved K (27.5%), N (12.5%), CW, s, Fyb (5%), C, S, E, e and M (2.5%) antigens. 100% of antibodies were of warm immunoglobulin type, and 16% both warm and cold. 17.3% of thalassemiacs were splenectomized and their need for transfused blood was less than unsplenectomized patients (p<0.005). In most cases, annual blood transfusion in both groups was estimated to be much more than what was expected. Conclusions We conclude that red blood cell matching, at least for Kell and Rh systems, is necessary to prevent alloimmunization in thalassemiacs. Hypersplenism and low quality of blood, that can increase the need for transfused blood, should be taken into consideration.