سلامت معنوي و آموزه‌هاي عرفاني

بايد اعتراف كنم كه در برابر اصطلاح «سلامت معنوي» و به ويژه در رابطه آن با عرفان، همواره با نوعي دشواري رو به رو بوده‌ام. در واقع اين تركيب تازه كه احتمالاً ترجمه و تقليدي از اصطلاح «La Santé Spirituelle» است كه گاه با «سلامت رواني» اشتباه مي‌شود. درباره سلامت بدن كه موضوع دانش پزشكي است، از ديرزمان از آن به تعادل و عدم اختلال در قواي بدن يا وظايف اعضاي آن تعبير نموده‌اند. «سلامت رواني» را كه موضوع دانش روانشناسي است، به معناي تعادل و عدم اختلال در رفتار و روان انساني دانسته‌اند. به ظاهر، با اين تعاريف چندان دشواري نداريم، ولي سؤالي كه مطرح مي‌گردد اين است كه منظور از سلامت معنوي چيست؟ و اساساً قيد «معنا» يا وصف «معنوي» در اينجا چه مفهومي دارد؟ همگان پذيرفته‌اند كه منظور از «سلامت معنوي» فقدان بيماري‌هاي تن يا روان نيست تا پزشك يا روانشناس به درمان آن بپردازد، پس ناگزير بايد گفت كه نوعي از بيماري‌ها وجود دارد كه از جنس بيماري‌هاي تن و روان نيست تا درمان آن را از شفاخانه طبيب تن يا روان جستجو كنيم و ظاهرا شفاي از اين بيماري‌هاي ناشناخته و معنوي را «سلامت معنوي» نام نهاده‌اند. بنابراين در آغاز، براي آشنايي با سلامت معنوي بايد به قلمرو ناشناخته و گسترده عالم معنا نظري بيندازيم....