روابط معناشناختي شاهد و امام در تقابل عمده تصوري دنيا و آخرت

Witness and Imam Semantics Relations Versus This World and Hereafter

مفاهيم امام و شاهد در دو عالم دنيا و آخرت در قرآن كريم از انواع گوناگوني برخوردارند كه با توجه به تقابل عمده تصوري دنيا و آخرت در قرآن مي‌توانند در عين حال كه هر كدام در دو اين دو عالم، معناي خاص خودشان را دارند، به صورت مترادف لحاظ شوند. در برخي استعمالات قرآني به معاني جامع و يا نسبتا جامع از اين واژگان مي‌رسيم. اين معاني كه گستردگي مفاهيم قرآني را به نمايش مي‌گذارند، معناي خود را مديون بهره‌گيري از روايات شارح از اهل بيت عصمت و طهارت(ع) هستند. از آنجا كه اين معنا توسط آيات متحد الموضوع قرآن قابل اثبات است، لذا ابزاري جهت فهم صحيح اين روايات كه بعضا ارتباطي با ظاهر آيات مربوطه قرآني ندارند تلقي مي‌گردند. لذا اين نوشتار با روش بنيادين و بر اساس مطالعات كتابخانه‌اي در صدد است ضمن تبيين يك فرايند صحيح معناشناختي، به بررسي برايندهاي روابط معناشناختي بين اين دو واژه در استعمالات قرآني به مانند اثبات انحصار مقام حقيقي امامت براي ائمه معصومين(ع) بپردازد.

The Concepts of Imam and witness in this world and hereafter are of various kinds in Holy Quran which each has its own meaning based on their application but can be applied as synonyms. They owe their meaning to Ahl – e Beit. Their meanings are approvable by the verses which have the meanings; thus they are appropriate tools in order to have accurate understanding. The present paper intends to express an accurate semantics process as well as studying the relations consequences between these two lexicons in Quranic applications based on principles and library studies.