ارتباط شاخص گلايسميك و بار گلايسميك رژيم غذايي با سندرم روده تحريك‌پذير

The Relationship of Dietary Glycemic Index and Glycemic Load with Irritable Bowel Syndrome

زمينه و هدف: سندرم روده تحريك‌پذير (IBS)، يك اختلال مزمن گوارشي است كه با درد تحريك‌كننده در هنگام دفع يا تغيير عادت‌هاي روده مشخص مي‌شود. در مطالعه حاضر ارتباط شاخص گلايسميك و بار گلايسميك رژيم غذايي با اين سندرم در جمعيت وسيعي از بزرگسالان ايراني بررسي گرديد. روش بررسي: اين مطالعه به روش مقطعي بر روي 3363 فرد بزرگسال در اصفهان انجام شد. براي بررسي GI و GL، از رژيم غذايي استفاده گرديد. وجود IBS به كمك پرسشنامه ROME III ارزيابي شد. خصوصيات عمومي و دريافت‌هاي غذايي شركت‌كنندگان در مورد پنجك‌هاي GI و GL رژيم غذايي با استفاده از آزمون واريانس يك‌طرفه، آزمون مجذور خطي كاي‌اسكوئر و رگرسيون لجستيك در مدل‌هاي مختلف بررسي شد. يافته‌ها: درمجموع، 748 نفر (22/2%)، داراي IBS بودند. شركت‌كنندگان در بالاترين دسته شاخص گلايسميك رژيم غذايي، از شانس بيشتري براي IBS نسبت به كساني كه در كمترين دسته قرار داشتند، برخوردار بودند (OR: 1/34, 95%CI:1/03- 1/70)، ولي اين ارتباط پس از تعديل براي مخدوشگرهاي بالقوه (OR: 1/14, 95%CI:0/81- 1/61) معني‌دار نبود. ارتباط معني‌داري بين GI رژيم غذايي و شانس IBS- يبوست غالب (IBS-C) (OR: 1/96, 95%CI:1/3- 09/52) يافت شد، اما در مورد در مورد IBS- اسهال غالب (IBS-D) مشاهده نگرديد (OR: 0/78, 95%CI:0/43- 1/40). بين GL رژيم غذايي، خطر ابتلا به IBS و يا دسته‌هاي آن، ارتباط معني‌داري وجود نداشت. هيچ ارتباط معني‌داري بين GI و GL رژيم غذايي و شدت IBS مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد ارتباط قابل‌توجهي بين GI رژيم غذايي، خطر IBS و IBS-D، همچنين شدت علائم IBS وجود ندارد. بااين‌حال، ارتباط معني‌دار مثبتي بين GI رژيم غذايي و IBS-C ديده شد و بين GL رژيم غذايي، خطر ابتلا به IBS يا دسته‌هاي آن و شدت علائم IBS ارتباطي وجود نداشت.

Background and Objectives: Irritable bowel syndrome (IBS) is a chronic intestinal disorder, which is characterized by irritating pain during defecation or alteration of the bowel habits. In the curent study, the association of dietary glycemic index (GI) and glycemic load (GL) with the risk of this syndrome, was investigated in a large population of Iranian adults. Methods: This cross-sectional study was performed on 3363 adults in Isfahan. To assess GI and GL, a diet was used. The presence of IBS was evaluated using a modified Persian version of the ROME III questionnaire. General characteristics and dietary intakes of the participants across quintiles of dietary GI and GL, were investigated using one-way ANOVA, Chi square, and logistic regression in different models. Results: In total, 748 subjects (22.2%) had IBS. The participants with the highest dietary GI had higher risk for IBS compared to those in the lowest category (OR: 1.34; 95% CI: 1.03-1.75). However, this association was not significant after adjusting for potential confounders (OR: 1.14; 95% CI: 0.81-1.61). A positive significant relationship was found between dietary GI and odds of IBS-constipation predominant (IBS-C) (OR: 1.96; 95% CI: 1.09-3.52), but was not observed for IBSdiarrhea predominant (IBS-D) (OR: 0.78; 95% CI: 0.43-1.40). There was no significant association between dietary GL and risk of total IBS or its subtypes. No significant association was found between dietary GI and GL and severity of IBS. Conclusion: The results of this study showed a significant association between dietary GI and risk of IBS and IBS-D as well as severity of IBS. However, a significant positive association was found between dietary GI and IBS-C, and no significant association was found between dietary GL and risk of total IBS or its subtypes as well as IBS severity.