ارزشيابي آثار هنري در فلسفه تحليلي هنر

Evaluation of Artworks in Analytic Philosophy of Art

ارزشيابي يكي از اجزاي اساسي نقد هنري محسوب مي‌شود. تفسيرهاي متعارض و ارزشيابي‌هاي متضاد از يك اثر هنري، باعث شده تا بعضي از متفكران و منتقدان وجود معيار براي ارزشيابي را نفي كنند. فرد معتقد به‌نسبيگرايي مي‌تواند استدلال كند كه ارزشيابي‌هاي ما تحت تأثير تفسيرهاي ما از اثر هنري قرار دارند، بنابراين، همواره نوعي پيشداوري و سوگيري در ارزشيابي هنري وجود دارد. در اين مقاله استدلال مي‌شود كه نه تنها معيارهايي براي ارزشيابي وجود دارند، بلكه در نقد هنري اغلب وجود اين معيارها ميان منتقدان و مخاطبان مفروض گرفته مي‌شود. با توجه به اموري مانند مقوله‌يابي، قصد مؤلف، و ارتباط فرم هنري با گزينش‌هاي هنرمند، مي‌توان به بعضي مسئله‌ها و ايراداتي پاسخ گفت كه نسبي‌گرايان در رابطه با ارزشيابي مطرح كرده‌اند. در اين مقاله علاوه بر توضيح اين امور، يعني مقوله‌يابي، قصد مؤلف، و ارتباط فرم هنري با گزينش‌هاي هنرمند، نحوه به كاربستن آنها در ارزشيابي هنري با ذكر يك مثال از سينماي امروز ايران، شرح داده شده است.

Evaluation is a fundamental part of art criticism. Contrasting interpretations and conflicting evaluations with regard to a single work of art had led some thinkers to believe that there is no objective ground for evaluation. On the other hand, integration of evaluation and interpretation may aggravate the situation, in favor of relativism. We will argue that not only objective evaluations are not out of reach in art criticism, but that objectivity is surmised in the practice of criticism and evaluation. We hold that it is possible to find solutions for some problems and objections proposed by the proponents of relativism in evaluation. This can be done by focusing on contextualization, the intention of the author, and the relation of artistic form to the choices of the artist. Along with the elucidation of these ideas, we try to illustrate them by an example taken from the recent Iranian cinema.