نقش شاعران در بحران هويت ملي

The effection of poets on critical national identity

وقتي خيزش مشروطه شكل گرفت،استعمار بر اين انديشه بود تا در دين و چيستي هويت ملي ايراني شكاف ايجاد كند.به همين دليل غرب نفوذ خود را توسعه داد و ايراني ها با فرهنگ گذشته خود فاصله گرفتند.خيزش ملي هم كه پشتوانه استواري جز گروهي از علماي مسلمان نداشت منيج به يك بحران هويتي شد.محصول اين بحران يك دوگانه نگري بود.مردم از يك سو جذب فرهنگ غرب و پيشرفت هاي آن شده بودند و از سوي ديگر نگاهشان به آداب و سنن گذشته شان بود.نيروهاي پسااستعماري كه در مستعمره هاي آزاد شده جريان هائي را به راه انداخته بودند.همچنين به بحران هاي موجود دامن مي زدند.در چنين فضايي خاصه در اواخر حكومت قاجار،ياس و دلزدگي مي رفت تا در همه شئون زندگي مردم رسوخ كنند.اين بود كه شاعران با هنر شاعري خود در زدودن اين ياس و بيداري و باز گفت مردم به هويت ملي نقش قابل توجهي داشتند و همين ياس و دلزدگي مي رفت تا در همه شئونات ملي تاثير سوء بگذارد.به همين دليل شاعران اين دوره با هنر شاعري خود در زدودن ياس و بيداري و بازگشت مردم به هويت ملي سهم به سزائي را ايفا كردند.