تحليل داستان (اعرابي درويش و همسر او ) در مثنوي معنوي مولوي بر اساس نظرية مثبت گراي مارتين سليگمن

روانشناسي مثبتگرا جنبش جديدي در روانشناسي است كه بر بنا نهادن و گسترش هيجانهاي مثبت به منظور ايجاد سپر و مانع در برابر اختلالات رواني و افزايش شادكامي تأكيد ميكند. اين رويكرد بر شناسايي سازهها و پرورش توانمنديهايي تأكيد دارد كه ارتقاي سلامت و شادكامي انسان را فراهم ميآورد. زيربناي نظري روان- شناسي مثبتگرا متعلق به مارتين سليگمن است. او معتقد است كه شادي شامل زندگي لذتمند، متعهدانه و شناسي مثبتگرا بر آن تأكيد دارد، اغلب توانايي بهتري براي سازگاري و ó معنادار است. هيجانهاي مثبتي كه روان تابآوري در مواجهه با مشكلات زندگي ايجاد ميكند. آراء جلالدين محمد بلخي، بهعنوان يكي از بزرگترين عارفان و شاعران ادب فارسي، حاوي برجستهترين آموزههاي روانشناختي است. اين شاعر عارف در مثنوي معنوي خويش به طور عملياتي، متنوعترين روشهاي روان درماني را ارائه كرده است. در پژوهش پيش رو سعي روش روان ،» اعرابي و همسر درويش او « بر آن است تا در يكي از داستانهاي مندرج در اين اثر شگرف با عنوان درماني توانمند مدار كه يكي از شيوههاي رواندرماني مثبتگراست تحليل و بررسي شود تا در نهايت مشخص گردد كه آراء و انديشههاي مولوي علاوه بر ظرفيتهاي ادبي و زيباييشناختي حائز ظرفيتهاي روان- شناختي بسياري است