بازنگري در باب ارتباط معرفت پيشيني و ضرورت

Revising the Relationship between a Priori Knowledge and Necessity

معرفت پيشيني داراي تعاريف زيادي در فلسفه غرب دارد كه رايج ترين آنها، استقلال توجيه گزاره از تجربه حسي است. تجربه در تعريف فوق، بايد به معناي تجربه حسي ظاهري، تعبير شود؛ چرا كه در غير اين صورت، اين تقسيم، از بين مي رود و مصداقي براي گزاره پيشيني باقي نمي ماند. ضرورت در محل بحث اين مقاله، به معناي وجوب است كه يكي از مواد ثلاث مطرح در علم منطق است. به نظر مي رسد تفكيك پلنتينجا ميان ضرورت عيني و قضيه اي، هر چند به لحاظ مفهومي، قابل قبول است، ليكن به لحاظ مصداقي ثمره اي ندارد. نويسنده معتقد است كه ميان معرفت پيشيني و ضرورت، رابطه ملازمه برقرار است؛ يعني هر معرفت پيشيني، لزوما ضروري نيز است؛ ليكن اين سخن كه معرفت پسيني نمي تواند حاوي ضرورت باشد – ضرورت به معناي ماده، نه به معناي جهت – و ضرورت منحصر در معرفت پيشيني است، محل اشكال است، هر چند ضرورت به معناي جهت، تلازم با پيشيني بودن معرفت دارد.

A priori knowledge has many definitions in western philosophy; the most well known one is the independence of proposition’s justification from sensory experience. Experience in the above definition should necessarily refer to sensory experience, otherwise, the distinction disappears and there remains no application for a priori statement. Necessity, in this article, means Vojoob which is considered as one of the three elements of a logical proposition. It seems that although Plantinga’s separation between objective and propositional necessity is conceptually acceptable it lacks application. For the author of the present paper, there is an essential relationship between a priori knowledge and necessity, i.e. all of a priori knowledge is essentially necessary. But this claim that a posteriori proposition cannot imply necessity and that necessary knowledge is unique to a priori proposition is a false claim, although if we take necessity as modality, it will have correlation with a priori knowledge.