فلسطين در شعر سيّد علي موسوي گرمارودي و علي فوده

در برهة كنوني تحت تأثير اوضاع سياسي و اجتماعي مردمان مشرق‌زمين، ادبيّات مقاومت به عنوان شاخه‌اي از ادبيّات متعهّد - كه در نتيجة عواملي چون ظلم، تجاوز، استبداد، اختناق و ديگر مسائل شكل گرفته و دلاوري‌ها و پايداري‌هاي مبارزان را ثبت نموده - در ادبيّات زبان‌هاي گوناگون جايگاه ويژه‌اي يافته است كه از برجسته‌ترين نمونه‌هاي آن، ادبيّات مقاومتِ فلسطين است. ادبيّات كساني كه پرداختن به مقاومت فلسطين، مهم‌ترين بن‌مايه‌هاي شعر آنان را تشكيل مي‌دهد؛ شاعراني چون «سيّد علي موسوي گرمارودي» و «علي فوده» كه همگام با ديگر شاعران، با انتخاب سلاحِ قلم و به تصوير كشيدنِ زندگيِ دردناك فلسطينيان، به مسئوليت خود جامة عمل پوشاندند و از اين رو، شناخت ويژگي‌هاي شعري آنان ضروري به نظر مي‌رسد. اين جستار، كوشيده است با رويكرد توصيفي - تحليلي و بر اساس مكتب آمريكايي در ادبيّات تطبيقي، به بررسيِ جلوه‌هاي پايداري در اشعار اين‌ شاعران بپردازد و روش آنان را در نشان دادن مظلوميّت و مقاومت فلسطين و ظلم صهيونيسم و يهوديّت نشان دهد تا باشد كه بارقة اميدي براي مبارزين عرصة پايداري قرار گيرد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه هر دو شاعر، به دنبال اعلام موجوديّت و هويّت فلسطين‌اند؛ دعوت به مقاومت، مبارزه با يهودي‌سازي، توصيف دشمنان و آگاهي‌بخشي به نسل آينده، از مهم‌ترين موضوعاتِ شعريِ آنان است و پيروزي نهايي را در گروِ اتّحاد مسلمانان، بيداري ملّت‌هاي عرب و پايداري مردم فلسطين مي‌دانند.