جايگاه آيه نور در فلسفه اسلامي

The Distinctive Position of " Noor" Quranic Verse in Islamic Philosophy

سي و پنجمين آيه از سوره 24 قرآن كريم همچون نگيني بر صفحه كتاب الاهي مي درخشد. اين آيه علاوه بر آنكه منشا نامگذاري سوره به عنوان «نور» گشته، محور بيشترين پژوهش ها و تاليفات قرآني نيز شده است. همچنين انديشمندان سرآمد جهان اسلام درعرصه تفسير، عرفان و فلسفه را به اظهار عجز خود و اقرار به اعجاز بودن آن آيه نموده است. بررسي هاي ميداني نشان مي دهد كه علاوه بر اصحاب تفسير، كلام و عرفان، اهل حكمت و فلسفه اسلامي مجذوب لمعات و پرتو درخشان آن شدند پيروان هر يك از سه مشرب فلسفي اسلامي، يعني مشائيون، اشراقيون و صدرائيون به تفسير، تاويل و اقتباس اهتمام نمودند. در اين راستا چند مسئله در فلسفه اسلامي، از آيه نور متاثر شد در مسئله انسان شناسي، نگاهي ويژه پديدآمد ، مسئله تشكيك وجود، در حكمت صدرائي تشييد و استوار گرديد كه خود كاربردهاي عديده دارد. حكمت خسرواني به بركت آيه نور صبغه اسلامي گرفت و كسب صيانت از خطر تكفير نمود و مسائلي ديگر؛ كه در نهايت، الهي بودن آيه نور و وحياني بودن فلسفه اسلامي را بارز نمود.

Verse 35 in Chapter 24 of the Holy Quran is one of the finest and most profound verses of Quran whose depth and uniqueness has attracted the attention of many scholars and has been the basis for attributing this name to Chapter 24. Prominent thinkers of the Islamic world have expressed their inability to comprehend this verse and have consequently acknowledged its miraculous nature. Field surveys show that in addition to Quranic commentators, philosophers and mystics from all three Islamic schools of thought – Mashaeism, Ishraqism, and Sadraism – have devoted considerable efforts to its comprehension and interpretation. This verse has also had a profound impact on Islamic philosophy. The question of existence in Sadarian philosophy, which has numerous implications, was reinforced as a result of this verse. Similarly, Khosro wisdom was saved from the perils of disbelief and earned Islamic flavor. All these clearly show the divine nature of this verse and the revelation-informed nature of Islamic philosophy.