بررسي سبك‌شناختي رثاي امام حسين (ع) در شعر احمد وائلي و قيصر امين‌پور (مطالعه موردپژوهانه: دو قصيده «الدّم الثّائر» و «ني‌نامه»)

رثاي امام حسين (ع) و عاشورا، بخش قابل توجّهي از ادبيّات عربي و فارسي را به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر، با تمركز بر قصيدة «الدّم الثّائر» از وائلي و «ني‌نامه» از امين‌پور، سعي در بررسي جايگاه شخصيّت امام حسين (ع) و دلالت‌ها و معاني پنهان در متن اين دو شعر دارد. روش پژوهش، توصيفي - تحليلي و كتابخانه‌اي است كه پس از جمع‌آوري داده‌ها، به تحليل و بررسي آن‌ها و تطبيق بازتاب رثاي امام حسين (ع) در شعر اين دو شاعر، از منظر سبك‌شناسي دو قصيدة مورد نظر پرداخته شده است. نتيجه اينكه در قصيدة وائلي، محور اساسي، كهن‌الگوي ولادت مجدّد بوده و بيانگر ديدگاه رئاليستي شاعر است؛ ولي بر شعر امين‌پور، فضايي عرفاني حاكم است و امام را عارفي مي‌داند كه با شهادت خود به وصال رسيده است. فضاي كلّي حاكم بر دو قصيده، حزن‌آلود و اندوهگين است. دو شاعر، روايت‌كنندة صرف ماجراي عاشورا نبوده و آن را دست‌ماية بيان معاني ديگري قرار داده‌اند.