تقابل عنصر روايتگري و توصيف در هفت پيكر نظامي‌

بدون عنوان

در اين مقاله سعي برآن است كه تا به مدد نظريه روايت‌شناسي ساختارگرا به تحليل و بررسي دو عنصر مهم روايتگري و توصيف در روايت‌هاي داستاني پرداخته شود. در هر روايت داستاني مكتوبي، روايتگري جنبه اساسي و اوليه آن است كه به بازنمايي كنش‌ها، رخدادها و اعمال شخصيت‌ها مي‌پردازد. توصيف نيز عنصر ثانوي هر روايت داستاني است كه بازنمايي اشياء، مكان‌ها و جنبه‌هاي ايستاي داستان و شخصيت‌ها از طريق آن صورت مي‌گيرد. اگر چه توصيف بدون روايتگري نيز مي‌تواند وجود داشته‌باشد، به خودي خود نمي‌تواند سازنده روايت داستاني شود؛ از ديگر سوي هر چند روايتگري عنصر اساسي هر داستان روايي است، هرگز بي‌نياز از توصيف نيست. روايتگري جنبه پوياي متن است كه هم داراي زمان داستان است و هم زمان سخن؛ در حالي كه توصيف فقط داراي زمان متن است. توصيفات در متون روايي مي‌توانند داراي كاركرد تزييني، توضيحي و نمادين باشند و در عين حال فضاي داستان را مشخص كنند. براي ملموس و عملي كردن اين بحث‌هاي انتزاعي، شواهد و مثال‌هايي از هفت ‌پيكر نظامي ‌برگزيده‌ايم كه در آن انواع توصيف ها موجود است.

فاقد چكيده