بررسي فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر و رابطۀ آن با پايداري زندگي زناشويي

Study on the Shared Activities with Spouse and Its Correlation with Marital Stability

در پژوهش حاضر، رابطة فعاليت‌هاي اشتراكي با همسرو مؤلفه‌هاي مرتبط با پايداري زندگي زناشويي (نشاط زناشويي و گرايش به طلاق) و روند نسلي آن بررسي شده است. جامعة آماري پيمايش شامل متأهلان تهران مي‌شود كه در اين راستا 1736 نمونه به شيوة خوشه‌اي چندمرحله‌اي به‌كار گرفته شده است. براساس نتايج، ميزان فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر در ابعاد مختلف يكسان نيست و در ديدارهاي اجتماعي و گذران زمان خارج از خانه بيش از گذران زمان در خانه، گفت‌وگو با همسر و هزينه‌كرد مالي است. فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر با نشاط زناشويي همبستگي مستقيم و با گرايش به طلاق همبستگي معكوس معنادار دارد. در ديدار اجتماعي و گذران زمان در خانه، فعاليت‌هاي اشتراكي در نسل اول بيشتر و در بعد گفت‌وگو با همسر كمتر از ديگر نسل‌هاست. در گذران زمان خارج از خانه و هزينه‌كرد مالي تفاوت نسلي معناداري مشاهده نشده است. فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر در نسل جوان اهميت بيشتري دارد و درصورت تحقق‌نيافتن آن، احتمال واكنش‌هاي جدي‌تر در اين نسل بيشتر است. به‌طور كلي، فردگرايي ميان همسران در تهران يافتة شايعي نيست و هرچند در ابعاد مختلف سير صعودي گسست در روابط ميان همسران تأييد نمي‌شود، شناخت نسل جوان و عوامل اثرگذار بر فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر در ايشان اهميت بيشتري دارد.

This paper examines the relationship between shared activities with spouse and related components of marital stability (marital happiness and tendency to divorce) and generational trend. Statistical population of survey was married in Tehran, and 1736 samples were selected by Multi-stage cluster sampling. Results showed that the amount of shared activities with spouse was not the same in all of dimensions. In the spending time outdoor and social contact are more than the spending time indoor, talk together and spending money. There are correlations between shared activities and marital happiness, and invert correlation with tendency to divorce. In social contact and spending time indoor, shared activities with spouse in the first generation is more than other generations, and in talk together is less than others. There aren’t generational differences in spending time outdoor and spending money. Shared activities with spouse are more important for young generation, and there is probability of more serious reactions without its realization in this generation. In general, one can say that individualism is not common among the couples in Tehran. Although it does not confirm the ascending break in various aspects of relations between couples, recognizing the young generation and the factors affecting on shared activities with spouse, is more important.