داستان كلان به مثابه‌ي ژانري جديد در شكار سايه، اثر ابراهيم گلستان

پديده ها داراي دو ساختار خرد و كلان هستند. ساختار خرد به اجزاي يك اثر و زنجيره ي جمله ها در گفتمان مي پردازد و ساختار كلان در سطحي بالاتر به پردازش اثر كه پيرنگ يا مفهوم كلي اثر را شامل مي شود. در اثر تعامل ميان اين دو ساختار، ساختار ديگري ايجاد مي شود كه داستان كلان ناميده مي شود. اين ساختار عبارت است از داستان هاي غير مرتبطي كه داراي ساختارهاي طرح واره اي مشابهي هستند، به طوري كه ساختار كلان فضاي طرح واره اي پيرامتن با فضاي ديگر متون موجود در يك اثر ادغام شده و به فضايي جديد منجر مي شود. پرسش اين پژوهش چيستي داستان كلان و چگونگي كاركرد آن در گفتمان داستاني است و اينكه چگونه ساختارهاي خرد و كلان براي ساختن يك داستان واحد با يكديگر سازگار مي شوند؟ فرضيه ي اين پژوهش وجود ساختاري است كه در اثر تعامل ساختار كلان و خرد در “شكار سايه”، اثر ابراهيم گلستان رخ مي دهد و به مثابه ي لايه اي عمل مي كند كه ساختارهاي ازهم گسسته را به واسطه ي استفاده از ابزارهاي پيرامتني به هم پيوند مي دهد و رمان گونه اي متشكل از داستان هاي كوتاه شكل مي دهد. پيوند اين داستان ها به واسطه ي داستاني ناگفته كه همان داستان كلان است، شكل مي گيرد و در نتيجه، جامعه اي را به تصوير مي كشد كه همه ي افراد آن علي رغم تفاوت هايشان، الگوي يكساني را در زندگي خود تكرار مي كنند و آن انتخاب راه غلطي است كه منجر به بيهودگي و پوچي مي شود. از ويژگي هاي بارز داستان كلان، روايت داستان به واسطه ي ساختار و چيدمان اثر و نه به واسطه ي بيانگري است.