جهان‌هاي موازي و معني‌شناسي روايت

Parallel Worlds and Narrative Semantics

پيرنگ برخي از روايت‌ها به گونه‌اي خلاف‌عادت طرح‌ريزي شده است به طوري‌كه مجموعِ چند حالتِ متضاد و گاه متناقض همزمان ارائه مي‌شود. فهم و معنادار كردنِ اين نوع روايات براساس هستي‌شناسيِ كلاسيك كه اكثر ما خوانندگان با آن خو گرفته‌ايم ممكن نيست؛ بلكه نيازمند هستي‌شناسيِ ديگري همچون هستي‌شناسيِ كوانتومي است. چراكه در تفسير «چندجهانيِ» مكانيك كوانتوم به فعليت رسيدنِ «همۀ احتمالات» و جمع شدن حالت‌هاي متضاد ممكن است. بنابراين اين مقاله يك پژوهش بينارشته‌اي است با هدف بررسيِ انواع رواياتِ به اصطلاح «چندجهاني» براساس مبانيِ مطرح در مكانيك كوانتوم. پرسش اين پژوهش تبيين ارتباط ميان مفهومِ جهان‌هايِ موازي در فيزيك و معني‌شناسيِ روايت است يا به‌عبارتي، پاسخ به اين پرسش كه ايدۀ جهان‌هاي‌ موازي چه نقشي‌ در معني‌شناسي ‌روايت دارد؟ نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه روايات چندجهاني خواننده را به تفكر عميق‌تر دربارۀ ذاتِ مكان، زمان، هويت، حافظه، به چالش كشيدن مرز ميان امر واقعي و خيالي و مسايلي از اين قبيل فرامي‌خواند.

The plot of some narratives is structured in a way that it can encapsulate paradoxical and opposite states. Conceptualization of these kinds of narratives based on classic cosmology to which most of us are accustomed is not possible; another cosmology such as quantum cosmology, however, might be helpful. The text can be interpreted through “multiverse theory,” because in this cosmological framework of quantum mechanics the conjoining of the opposite states is possible. This article is an interdisciplinary attempt to analyze different kinds of the so-called “multiverse narratives.” The major question of this article is to explore the relationship between the notion of parallel universes in physics and narrative semantics. My purpose is to find out the function of the notion of parallel worlds in narrative semantics. Thus, I argue that various sorts of multiverse narratives invite the reader to reflect on the nature of space, time, identity, and memory by challenging the boundary between actual and virtual world.