نمايش‌نامه‌‌نويسي تاريخي در ادبيّات معاصر مصر و ايران از سال 1906 تا 1953

آشنايي مشرق­زمينيان، ازجمله مصريان و ايرانيان، در دو قرن اخير با مظاهر تمدّن و فرهنگ غرب، از موارد بسيار مؤثّر و قابل توجّه در ادبيّات اين دو كشور به‌حساب مي‌آيد. اين موضوع به‌ويژه در توجّه به انواع ادبي برجستگي بيشتري دارد. يكي از اين انواع ادبي كه حاصل آشنايي نويسندگان شرقي با ادبيّات اروپايي است، نمايش­نامه‌نويسي و ازجمله نمايش­نامه‌هاي تاريخي است. نوع بيان حوادث تاريخي در اين نوع از نمايش­نامه‌ها، نويسندگان معاصر ايران و مصر نيز كوشيدند تا با به‌كارگيري اين نوع ادبي، به بيان حوادث تاريخي و توضيح سرگذشت شخصيّت‌هاي ملّي و گذشتة خود در قالب نمايش­نامه‌هاي تاريخي بپردازند. پژوهش حاضر، ميزان و ابعاد اين تأثيرپذيري در نمايش­نامه‌هاي تاريخي نويسندگان معاصر ايران و مصر را بررسي و نحوة رشد و توسعة اين نوع ادبي را در آثار آن­ها مشخّص‌ كرده است؛ سپس اين حركت را در دو كشور، تحليل و بررسي كرده است؛ همچنين معرّفي تاريخچه و مهم­ترين نمايش‌نامه‌هاي تاريخي و مهم­ترين نويسندگان دو كشور در اين نوع ادبي از ديگر اهداف نوشتار پيش رو است.