نقد و بررسي وجود‌شناسي عارف لوتري ياكوب بومه

An Ontological Critique of Jacob Bohme, a Lutheran Mystic

ياكوب بومه، از جمله عارفاني است كه به تحليل نحوة صدور كثرت از وحدت پرداخته است. از ديدگاه وي، مقام ذات كه وي گاه از آن به لاذات و لاوجود تعبير مي‌كند، قابل شناخت نيست. شناخت آنگاه ميسر است كه كثرتي متجلي شود و در پرتو آن، معرفتي حاصل آيد. بومه حلقة واسطة ظهور اين كثرت را، ارادة ذات مي‌داند كه مي‌خواهد شگفتي‌هاي مندرج در ذات را رويت كند. ازاين‌رو، مرتبه‌اي قابلي، كه وي از آن به مرآت و حكمت ازلي ياد مي‌كند، ايجاد مي‌شود و ذات در آن شگفتي‌هاي مندرج در خود را به منزلة كلمة صادر از خود مشاهده مي‌كند. از نظر وي، اين كلمه كه در واقع تصوير منعكس شده در حكمت ازلي است، همان عيسي مسيح است. در گام بعد، اين ظهورات علمي به وسيلة روح القدس انتشار مي‌يابند.

Jacob Bohme is among the mystics who has analyzed the way in which multiplicity is emanated from unity. He holds that it is possible to know the station of the essence, to which he sometimes refers as non-essence or non-existence. Knowledge will be accessible if multiplicity is manifested and it is in the light of this manifestation that knowledge can be gained. Bohme argues that the intermediary link of the emergence of this multiplicity is the will of the essence, which seeks to see the wonders which the essence has. Therefore, a receptive level which he calls eternal wisdom is developed, and the essence sees the wonders contained therein as a word emanated from it. He believes that this word, which is actually an image reflected in the eternal wisdom, is Jesus Christ. In the next step, these outward appearances of knowledge are spread by the Holy Spirit.