مؤلفه‌هاي پسامدرن در يكي از نخستين آثار داستاني پسا مدرن ايران: گذرگاه بي‌پاياني از كاظم تينا تهراني

Study of the postmodern components in one of the first fiction works in Iranian postmodern literature: Gozargahe Bi Payani, written by Kazem Tina Tehrani

ادبيات پسامدرن و به­ ويژه داستان پسامدرن محل چالش سال­هاي اخير نويسندگان، منتقدان و نظريه­پردازان ادبي ايران بوده است. توجه اين نظريه­پردازن بيشتر بر شگردهاي مربوط به اين شيوه­ي ادبي بوده و همين امر سوءتفاهم ­هايي را در تشخيص به ­وجود اورده است. با اين توجه، بررسي مجموعه ­داستان گذرگاه بي­پاياني، نوشته­ ي كاظم تينا تهراني، به­عنوان يكي از نخستين آثار داستاني پست­مدرن ايران حائز اهميت بسيار است. در اين مقاله، نه شگردهاي داستان­ نويسي پسامدرن، كه مباني انسان­ شناسي فلسفي پست­ مدرنيسم معيار بازشناسي و واكاوي آثار قرار گرفته است. بدين­ترتيب ملاك تشخيص پسامدرنيسم ادبي در اين مقاله توجه به شخصيت­هاي داستاني، از منظر فنون شخصيت­پردازي نيست. ديدگاه اتخاذشده مبتني بر شيوه ­ها­ي ساخت سوژه ­ي انساني، چگونگي حضور "خود" در ساخت اين سوژه، نقش "ديگري" در اين نوع سوژه ­سازي و مسائلي از اين دست است. بر اين اساس بايد گفت كاظم تينا در اين مجموعه ­داستان توانسته است خصلت­هاي انسان­ شناسانه ­ي پسامدرنيستي را با قالبي شكلي از داستان پست­مدرن، به­ گونه­اي موفق تلفيق كند؛ موفقيتي كه پيش از آن در ادبيات داستاني ايران به ­دشواري قابل تشخيص است.

Postmodern Literature especially postmodern fiction has been a challenge among critics and theorists in recent years. Paying more attention to policies of this kind of literature style caused the misunderstanding in recognition the subject, do study the series of Gozargah e Bipayani written by Kazem Tina Tehrani as one of the first fiction works of Iranian postmodern story is noticeable. In this essay not the postmodern story writing policies but the postmodern philosophical anthropology basis has been recognized and analyzed. So the criterion of recognition the literal postmodern in this essay is not focus on the story characters from the technology point of view, but it is based on the styles of making humanity subject the way of presence of “self” in making the subject, the role of “the other” in this kind of subject making and same issues. As a result we should say Kazem Tina in his complex has mixed successfully the postmodern anthropological characteristics in its correct format from postmodern story, the success which is hardly recognizable in Iranian fiction literature.