جراحي زيبايي از منظر فقه و حقوق پزشكي

تمايل به زيبايي يك خواسته دروني و فطري بشر است كه همواره در طلب آن مي‌باشد. به گواهي تاريخ، جراحي زيبايي در اسكندريه و روم قديم وجود داشته و از سابقه عمل جراحي پلاستيك و زيبايي در ايران نيز بيش از 5 دهه مي‌گذرد. پيشرفت‌ها و تحولاتي كه در مفهوم «بيماري» به وجود آمده، روانپزشكان و صاحب‌نظران حقوقي را بر آن داشت كه اختلال رواني ناشي از نقص ظاهري افراد را نوعي بيماري قلمداد كنند و اعمال جراحي زيبايي كه به منظور حفظ تعادل روحي و بهبود رواني فرد انجام مي‌گيرد نيز درمان آن تلقي نمايند. ترديدهاي اساسي كه در مشروعيت اعمال جراحي زيبايي وجود داشت نتيجتاً با توجه به قصد معالجه و درمان در اين گونه ها و نظريات فقهاي معاصر در جواز اعمال جراحي كه به قصد زيباسازي انجام مي‌گيرد برطرف گرديد و اعمال جراحي زيبايي مشروع قلمداد شد. همچنين براي جرم نبودن اين اعمال وفق بند 2 ماده 59 قانون مجازات اسلامي، شرايط ماده مذكور نيز مي‌بايست جهت رفع مسؤوليت جراح زيبايي رعايت گردد.