سنجش و ارزيابي مولفه هاي موثر بر ارتقاي ميزان احساس امنيت در محيط هاي سكونتي (نمونه موردي : محله تهرانپارس غربي)

امنيت به واسطه در برگيري آرامش و آسايش شهروندان در محيط هاي شهري يكي از شاخص هاي مهم كيفيت زندگي و مورد توجه برنامه ريزان و شهرسازان مي باشد. از اين رو امروزه برنامه ريزان شهري بر ضرورت توسعه اي پافشاري مي كنند كه تمام ابعاد زندگي شهروندان را دربرگيرد؛ آنها چنين توسعه اي را پايدار و در شأن بشر مي دانند. يكي از ابعاد اين توسعه پايدار، برخورداري افراد به محيط مسكوني مطلوب مي باشد كه امنيتشان تامين گردد. ارتقا حس امنيت افراد موجب بهبود وضعيت محيط و كاهش ناهنجاري ها مي گردد. بدين منظور تحقيق حاضر مي كوشد به بررسي مولفه هاي موثر بر افزايش احساس امنيت در محله تهرانپارس در منطقه چهار تهران، بپردازد و ناامني محيط هاي سكونتي اين محله را مورد بررسي قرار دهد و عوامل موثر در آن را به همراه راهبردهاي مناسب براي بهبود امنيت در اين محدوده ارائه دهد. اين پژوهش از نوع توصيفي – تحليلي مي باشد كه در تبيين ادبيات و پيشينه تحقيق و ارائه مدل از مطالعات كتابخانه اي بهره برده شده است و با توجه به تعيين حجم نمونه، تعداد 380 پرسشنامه تهيه شده است. تجزيه و تحليل داده ها نيز با روش SPSS و شاخص CSM مي باشد كه نتايج حاصل از تحقيق نيز مولفه مديريت و بكارگيري با ميانگين 2.86، مولفه دسترسي با ميانگين 2.78 و مولفه حس تعلق با ميانگين 2.5 سه مولفه اساسي در جهت ارتقاي ميزان احساس امنيت در محدوده هستند كه بطور جزتر نيز بكارگيري نورپردازي مناسب، ارتقاي فضاهاي شهري بالابردن كيفيت فضاها و ساماندهي فضاهاي غير قابل دفاع به عنوان اقداماتي در جهت ارتقاي امنيت در محدوده مورد مطالعه شناخته مي گردد. همچنين با توجه به شاخص ارزيابي رضايتمندي ساكنين از امنيت محدوده شاخص فيزيكي كالبدي و مديريت و نگهداري به عنوان بيشترين و كمترين ميزان رضايت را بهمراه داشته است.