پديد آورندگان :
رازقي نژاد، محمدرضا مركز تحقيقات چشم پزشكي پوستچي - دانشگاه علوم پزشكي شيراز , تاجبخش، زهرا مركز تحقيقات چشم پزشكي پوستچي - دانشگاه علوم پزشكي شيراز , نوروززاده، محمدحسين مركز تحقيقات چشم پزشكي پوستچي - دانشگاه علوم پزشكي شيراز , معصوم پور، معصومه مركز تحقيقات چشم پزشكي پوستچي - دانشگاه علوم پزشكي شيراز , سمائيلي، آزاده دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي
چكيده فارسي :
هدف: بررسي اثرات جراحي‌هاي فيلترينگ (تيوب و ترابكولكتومي) بر تغييرات فشار چشم بعد از تست نوشيدن آب ( Water Drinking Test, WDT).
روش پژوهش: اين مطالعه باليني به روش آينده‌نگر، غيرتصادفي و مقايسه‌اي، روي 30 بيمار با سابقه جراحي تيوب و 30 بيمار كه تحت جراحي ترابكولكتومي قرار گرفته و از لحاظ جنسي و سني مطابقت داشتند، صورت گرفت. از هر بيمار فقط يك چشم وارد مطالعه گرديد. فشار چشم پايه در تمامي چشم‌ها كم‌تر يا مساوي با 21 ميلي‌متر جيوه با يا بدون استفاده از داروي موضعي بود. بعد از تست نوشيدن آب (WDT)، فشار چشم در زمان‌هاي 15، 30، 45 و 60 دقيقه اندازه‌گيري و ثبت گرديد و نتايج در دو گروه مقايسه شد.
يافته‌ها: در هر دو گروه، فشار چشم به طور معني‌داري نسبت به حالت پايه افزايش نشان داد (P<0.001) در گروه ترابكولكتومي، ميانگين فشار چشم از 2/9±14/8 ميلي‌متر جيوه به 4/7±18/8 ميلي‌متر جيوه، در دقيقه 30، افزايش داشت. اما بعد از 60 دقيقه كاهش يافت (mmHg 5/2±18/0). در گروه تيوب، فشار چشم تا آخرين اندازه‌گيري، افزايش تدريجي نشان داد به طوري كه از ميزان 3/9±14/2 ميلي‌متر جيوه در شروع تست به 5/6±18/8و6/0±19/7 ميلي‌متر جيوه در دقيقه‌هاي 30 و 60 بعد از تست رسيد. تفاوت نهايي فشار چشم در دقيقه 60 نسبت به فشار چشم پايه (اوليه) به طور بارزي در گروه تيوب (41 درصد تغيير، معادل 3/6±5/6 ميلي‌متر جيوه) نسبت به گروه ترابكولكتومي (23 درصد تغيير، معادل 4/7±3/2 ميلي‌متر جيوه) بالاتر بود (0/03=P).
نتيجه‌گيري: فشار چشم به طور واضحي بعد از WDT در هر دو گروه، افزايش داشت. فشار چشم 30 دقيقه بعد از WDT در گروه ترابكولكتومي كاهش يافت، در حالي كه افزايش فشار چشم در گروه تيوب تا دقيقه 60 ادامه پيدا كرد. اين يافته‌ها ممكن است كاربردهايي در مورد اثربخشي يا ايمني روش‌هاي جراحي در بيماران مبتلا به گلوكوم پيش‌رفته داشته باشند.
چكيده لاتين :
Purpose: To study the effects of filtration surgeries (tube and trabeculectomy) on changes in intraocular
pressure after a water drinking test.
Methods: In this prospective, non‑randomized, comparative clinical study, 30 patients, who underwent tube
surgery, and 30 patients, who underwent trabeculectomy, were investigated; the patient were matched in terms
of gender and age. Only one eye of each patient was included. The baseline intraocular pressure was ≤21
mmHg in all enrolled eyes with or without adjunctive topical medications. After the water drinking test, the
intraocular pressure was measured and recorded at 15, 30, 45, and 60 minutes and the results were compared
between the two groups.
Results: In both groups, intraocular pressure significantly increased from baseline at all measured time‑points
(P<0.001). In the trabeculectomy group, the average intraocular pressure increased from 14.8±2.9 to 18.8±4.7
mmHg at 30 minutes, but decreased at 60 minutes (18.0±5.2 mmHg). In the tube group, intraocular pressure
incrementally increased until the last measurement (14.2±3.9, 18.8±5.6, and 19.7±6.0 mmHg at baseline, 30, and
60 minutes, respectively). The end‑pressure difference (intraocular pressure at 60 minutes vs. baseline) was
significantly greater in the tube group (5.6±3.6 mmHg; 41% change) than in the trabeculectomy group (3.2±4.7;
23% change; P=0.03).
Conclusion: Intraocular pressure significantly increased after the water drinking test in both groups.
Intraocular pressure started to decline 30 minutes after the water drinking test in the trabeculectomy group,
while it continued to increase up to 60 minutes in the tube group. This finding may have implications
regarding the efficacy or safety of the procedures in patients with advanced glaucoma.
