خوانشي بر استعاره‌هاي تصويريِ روزنامۀ همشهري در بحران‌هاي زيست محيطيِ كلانشهر تهران

«كمبود آب» و «آلودگي هوا» دو بحران زيست‌محيطي هستند كه كلان‌شهر تهران را تهديد مي‌كنند. سؤال اين است كه مسئوليت پژوهش در اين زمينه به عهدۀ كدام‌ سازمان يا نهاد است؟ آيا محيط‌ زيست بايد اين وظيفه را به عهده بگيرد يا رسانه‌هاي جمعي يا زبان‌شناسان شناختي؟ به نظر مي‌رسد راه‌حل اين معضل از توان هر يك از آن‌ها به تنهايي خارج است و تنها، نگاه به پديدۀ موردنظر از منظر بينارشته‌اي مي‌تواند راه‌گشا باشد. در مقالۀ حاضر، اين سؤال مطرح شده است ‌كه تصوير‌هاي ديداري در روزنامۀ همشهري (1394ش) چگونه مي‌توانند با به كارگيري استعاره‌هاي تصويري به بحران كمبود آب و آلودگي هوا در كلان‌شهر تهران كمك كنند؟ براي پاسخگويي، از فورس‌ويل (2016) بهره گرفته شد. در اين رويكرد، فرض كلي بر اين است چنانچه مغايرتي بين عناصرِ تشكيل‌دهندۀ استعاره‌هاي تصويري در رويكرد مذكور و عناصر تشكيل‌دهندۀ استعاره‌هاي تصويري در روزنامۀ همشهري مشاهده نشود، تصويرهاي ديداري مورد نظر شرايط لازم را خواهند داشت تا توسط بينندگان/خوانندگان دريافت شوند و آگهي‌دهندگان به هدف خود، كه همانا پيام‌رساني در مورد بحران‌هاي زيست‌محيطي است، دست خواهند يافت؛ اما چنانچه مغايرتي مشاهده شود، فقط در صورت رفع مغايرت است كه استعاره‌هاي مذكور مي‌توانند دريافت شوند. اين مقاله، توصيفي‌ـ‌تحليلي است و يافته‌هاي آن از بيشتر جهات در راستاي يافته‌هاي فورس‌ويل (2016) پيش رفته است. اين پژوهش نشان مي‌دهد استعاره‌هاي تصويري روزنامۀ همشهري قابليت آن را دارند كه توسط خوانندگان روزنامه دريافت شوند و آگهي‌دهندگان به هدف خود، كه پيشتر گفته شد، دست يابند.