تعارف و روابط اجتماعي ايرانيان: مطالعۀ موردي تعارف در آموزش زبان فارسي به‌عنوان زبان دوم

اين مقاله با بهره‌گيري از جامعه‌شناسي صوري زيمل و نظريۀ كنش گفتار آستين در زبان‌شناسي به بررسي جايگاه «تعارف ايراني» در آموزش زبان فارسي و پيچيدگي‌هاي كلامي آن مي‌پردازد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد تعارف‌هاي كلامي و غيركلامي ايرانيان در آموزش زبان فارسي به‌عنوان زبان دوم، علاوه‌بر پيچيدگي‌هاي بياني، ازنظر صوري نيز براي زبان‌آموزان خارجي دشوار و گاه غيرقابل رمزگشايي است. اين مشكل به دليل آشنا نبودن زبان‌آموزان غيرفارسي‌زبان با ساختارهاي اجتماعي تعارف و كنش‌هاي گفتاري آنها پيش مي‌آيد. همچنين يافته‌ها نشان مي‌دهد كه مديريت و برنامه‌ريزي هدفمند، تربيت مدرسان كارآمد و تدوين منابع آموزشي كه ظرافت‌هاي فرهنگي تعارف را بيشتر در نظر مي‌گيرند دشواري‌هاي مواجهه با تعارف را از طرف زبان‌آموزان غيرفارسي‌زبان كمتر مي‌كند. علاوه‌براين، آشنايي با سازوكار فرهنگي تعارف، موجب دريافت بهتر پيام‌هاي تعارف توسط زبان‌آموزان مي‌شود به طوريكه در تقويت ارتباطات اجتماعي مي‌توانند آگاهانه از آن استفاده كنند.