مقايسه ذهن آگاهي و خودشفقتي در زنان داراي شاخص توده بدني بالا و طبيعي

Comparison of Dispositional Mindfulness and Self-Compassion among Women with Normal and High Body-Mass-Index

زمينه و هدف: شيوع چاقي در سال هاي اخير در سطح جهاني افزايش يافته است. اين شرايط با خطر بالا براي ابتلا به بيماري هاي مختلف و هزينه هاي بالا براي نظام مراقبت از سلامت مرتبط است. شناسايي عوامل تعيين كننده روان شناختي دخيل در چاقي براي تدوين مداخلات درماني جديد حائز اهميت است. اين مطالعه با هدف مقايسه ذهن آگاهي خصيصه اي و خودشفقتي در زنان داراي شاخص توده بدني بالا و طبيعي انجام شد. روش و مواد: اين مطالعه به روش على مقايسه اي با مشاركت 200 زن (100 نفر با شاخص توده بدني بالا و 100 نفر با شاخص توده بدني طبيعي) مراجعه كننده به خانه هاي سلامت، باشگاه هاي ورزشي و مراكز كاهش وزن شهر تهران به شيوه نمونه گيري در دسترس انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي مقياس ذهن آگاهي خصيصه اي و مقياس خودشفقتي جمع آوري شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار 22-SPSS و آزمون آماري أمستقل، تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) نمره ذهن آگاهي خصيصه اي در گروه BMI بالا (11/3 ) 59/3، كمتر از گروه طبيعي (9/5) 64/5 بود ( 0/01>P). افزون بر اين، نمره كل خودشيفتگي در گروه BMI بالا (114/5) 77/4 ، كمتر از گروه طبيعي (12/8 ) 83 بود (0/01>P). ميانگين (انحراف معيار) نمره قضاوت در مورد خود (3/8) 14/5 و (3/8) 12/9 ( 0/01>P)، منزوي سازي (3/4) 12/6 و (2/8) 10/9(0/01>P) و بزرگ نمايي (3/6) 12 و (2/7) 11/1 ( 0/05>P) در گروه BMI بالا، بيشتر از گروه طبيعي بود ولي در احساسات مشترك انساني (2/8) 11/5 و (2/7) 12/4 (0/05>P)، ذهن آگاهي (2/9) 12 و (2/5) 12/9 ( 0/05>P) نمرات گروه BMI بالا، كمتر از گروه طبيعي بود. نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه ذهن آگاهي و خودشفقتي در افراد داراي شاخص توده بدني بالا كمتر از افرادي با وزن طبيعي است. مي توان اين سازه هاي روانشناختي را در مداخلات درماني هدف قرار داد.

Background and Objective: Prevalence of obesity globally has increased in recent years, which is associated with an elevated risk of various diseases and increased healthcare expenses. Understanding the psychological determinants involved in obesity is important for the development of new interventions. Thus, the current study aimed to compare dispositional mindfulness and self-compassion among women with high and normal body mass index (BMI). Materials and Methods: This causal-comparative study was conducted with participation of 200 adult women (100 women with high BMI and 100 women with normal BMI). Participants were selected through convenience sampling method from Tehran. Participants were asked to complete self-report inventories including the Mindful Attention Awareness Scale (MAAS), and Self-compassion Scale (SCS) which were used as measurement instruments. Data were analyzed by Independent t-test in SPSS-22 software. Results: The mean (SD) of dispositional mindfulness score in high BMI group was significantly lower than normal BMI group: 59.3 (11.3) versus 64.5 (9.5), P<0.01. Furthermore, total score of self-compassion in high BMI group was significantly lower than normal BMI group: 77.4 (14.5) versus 83(12.8), (P<0.01). The mean (SD) of self-judgment score 14. 5 (3.8); 12.9 (3.8) (P<0.01), isolation 12.6 (3.4); 10.9 (2.8) (P<0.01), and over-identification 12 (3.6); 11.1 (2.7) (P<0.05) was significantly higher in high BMI group than normal BMI group; but in common humanity 11.5 (2.8), 12.4 (2.7) (P<0.05) and mindfulness 12 (2.9); 12.9 (2.5) (P<0.05) the scores of high BMI group was significantly lower than normal BMI group. Conclusion: The study showed that women with high BMI had less dispositional mindfulness and self-compassion compared with those with normal BMI. It could be suggested that these psychological constructs be aimed in therapeutic interventions.