بررسي سنت‌هاي قصه‌خواني- نقالي و ساختار روايي «دايره‌اي» در حماسه‌هاي شفاهي‌بنياد(بر مبناي مطالعة تطبيقي و موردي سنت هاي نمايشي و ادبي)

فاقد عنوان و چكيده لاتين

در ادب شفاهي ايران، از راويان روايات حماسي، در سده‌هاي هشتم به بعد، با نام قصه‌خوان و دفترخوان و در سه سدة اخير با نام نقال ياد شده است. منبع منظومه‌هاي حماسي پس از سدة نهم نيز بيشتر روايات اين قصه‌خوانان و طومارهاي آنها بوده است. در اين جستار، نسبت بين جنبة نمايشي معركه‌گيري قصه‌خوانان و ساختار روايي اين حماسه‌ها (بر مبناي مطالعة موردي) بررسي و اين نتيجه حاصل شده كه در اين آثار، نوعي «ساختار دايره‌اي» يا «موازي» وجود داشته كه ماحصل كيفيت نمايشي روايت بوده است. بدين‌شكل كه شاعر با استفاده از كليشه‌هايي خاص كه در نقل شفاهي و اين حماسه‌ها مشترك است، داستان‌ها را با مفاصلي به هم وصل مي‌كند. هدف شاعر اين بوده كه مخاطب چند داستان را در ضمن هم دنبال كند؛ همچنان كه در سنت نمايشي نيز نقال با توقف نقلي و شروع نقلي ديگر و پيوند خلاقانه بين داستان‌ها و ايجاد تعليق، بيننده را جذب نمايشش مي‌كرد.