تأثير آموزش مهارت هاي اساسي زندگي بر رضايت زناشويي و شادكامي دانشجويان متأهل

The Effect of Life Skills Training on Marital Satisfaction and Happiness of Married Students

زمينه و هدف: ارتباط مؤثر و نحوه برقراري يك الگوي ارتباطي خوب بين زن و شوهر نقش برجسته اي در رضايت زناشويي دارد و مي تواند نقش مهمي در ايجاد احساس امنيت و شادكامي زوجين داشته باشد. هدف پژوهش حاضر، تعيين تأثير آموزش مهارت هاي اساسي زندگي بر احساس رضايت زناشويي و شادكامي در دانشجويان متأهل بود. روش و مواد: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل كليه دانشجويان زن متأهل رشته روانشناسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد قائم شهر سال تحصيلي 97-1396 به تعداد 180 نفر بود. از اين ميان تعداد 60 نفر (30 نفر در گروه آزمايش و 30 نفر در گروه گواه) به روش نمونه گيري غير تصادفي داوطلبانه) در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. مداخله آموزش مهارت هاي اساسي زندگي براي گروه آزمايش انجام شد و پيش آزمون و پس آزمون براي هر دو گروه اجرا گرديد. به منظور جمع آوري اطلاعات، از مقياس رضايت زناشويي و پرسشنامه شادكامي استفاده شده است. براي تجزيه و تحليل داده ها، از آزمون تحليل كواريانس يك راهه و با كمك نرم افزار 22-SPSS انجام شد. يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن شركت كنندگان در گروه آزمايش (6/8) 32/7 و در گروه گواه (7) 33/6 بود. ميانگين انحراف معيار) رضايت زناشويي دانشجويان متأهل بعد از آموزش مهارت هاي زندگي (41/1) 155/9، بيشتر از قبل از آموزش مهارت هاي زندگي (47) 120/1 است ( 0/001>P). ميانگين (انحراف معيار) شادكامي دانشجويان متأهل بعد از آموزش دوره مهارت هاي زندگي (11/6) 49/8، بيشتر از قبل از آموزش مهارت هاي زندگي (13/9) 38/4 است ( 0/001>P)، تفاوتي در نمره نمره پيش آزمون و پس آزمون گروه گواه مشاهده نشد. نتيجه گيري: مطالعه نشان داد آموزش مهارت هاي اساسي زندگي رضايت زناشويي و شادكامي دانشجويان زن متأهل را افزايش داد.

Background and Objective: Effective communication and the establishment of a good communication pattern between husband and wife have a prominent role in marital satisfaction and can play a crucial role in creating a sense of security and happiness for couples. The purpose of this study was to investigate the effect of training basic life skills on marital satisfaction and happiness in married students. Materials and Methods: The research method was semi experimental with pretest-posttest design with control group. The statistical population of this study included all the 180 female married students of Islamic Azad University, Qaemshahr branch, in the academic year of 2017-2018. Among them, 60 students (30 in the experimental group and 30 in the control group) were randomly assigned (voluntarily) to two groups of experimental and control groups. The intervention, training basic life skills, was performed for the experimental group and pre-test and post-test were performed for both groups. Date were collected vie Marital Satisfaction Scale and Happiness Questionnaire. Data were analyzed by one-way analysis of covariance with SPSS-22 software. Results: The mean (SD) age of the participants in the experimental group was 32.7 (6.8) and in the control group 33.6 (7). The mean (SD) marital satisfaction score was higher after training basic life skills compared with before the training: 155.9 (41.1) vs. 120.1 (47), P<0.001. The mean (SD) happiness score of married students was higher after training basic life skills compared with before the training: 49.8 (11.6) vs. 38.9 (13.9), P<0.001. No differences were observed in the mean (SD) of the pre-test and post-test score among the control group. Conclusion: Training basic life skills increased marital satisfaction and happiness among married female students.