فراتحليلي از كارآيي درماني مداخلات غيردارويي در درمان بي خوابي

فاقد عنوان و چكيده لاتين

به دليل اهميت نقش عوامل روانشناختي در بيخوابي، نارسايي درمانهاي دارويي و علاقه و استقبال چشمگير بيماران از درمانهاي غيردارويي براي بيخوابي، نويسندگان مقاله به منظور بررسي كارآيي و تداوم شيوه هاي درماني روانشناختي در درمان بي خوابي هاي مزمن به يك فراتحليل پرداختند. نتايج 59 پژوهش انجام شده در اين زمينه كه جمعة 2102 آزمودني را مورد بررسي قرار داده بودند، بر اساس معيارهاي زير كه در مقالات وجود داشت براي بازبيني برگزيده شدند ا-شكايت اصلي اشكال در به خواب رفتن يا تداوم آن و يا هردوي آنها، 2- كاربرد درمانهاي غير دارويي ، 3- بررسي با استفاده از يك طرح گروهي، 4- مقياسهاي مورد نظر شامل تأخير در شروع خواب (4)، مدت زمان بيداري پس از شروع خواب، تعداد بيدار شدنهاي شبانه و كل مدت خواب بوده است. نتايج : مداخلات روانشناختي با ميانگين 5 ساعت مدت درمان كه تغييرات موثقي را در 2 مقياس از 4 مقياس به وجود آورده بود، مورد بررسي قرار گرفت. متوسط ميزان اثر بخشي(2) (نمره Z) براي تأخير در به خواب رفتن 0/88 و براي مدت خواب 0/65 بود. نتايج نشان دهنده آن بود كه مبتلايان به بيخوابي پس از درمان در ميزان به خواب رفتن از ٪81 گروه كنترل بدون درمان و در ميزان تداوم خواب از 74٪ گروه نامبرده بهتر بودند. روش كنترل محرك () و محدود نمودن زمان خواب (7) از مؤثرترين روشهاي درماني به كار رفته بودند. در حاليكه استفاده از روش آموزش بهداشت خواب (8) به تنهايي مؤثر نبود. بهبودي ايجاد شده در پيگيري شش ماه بعد به خوبي حفظ شده بود. يافته ها نشان ميدهند كه مداخلات غيردارويي سبب ايجاد تغييرات دراز مدت و پايا در الگوي خواب بيماران مبتلا به بيخوابي مزمن گرديده است.