The Effect of 8 Weeks Aerobic Training on Angiogenesis (VEGF) and Angiostatic (ES) Factors In Sedentary Women

تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر عوامل آنژيوژنيكي (وي اي جي اف)و آنژيواستاتيكي (اي اس)در زنان غيرفعال

Background & Aims: It is more important to know which of physical activities could be the most effective way to cause angiogenesis. In this regards, we have investigated an 8-week aerobic training on vascular endothelial growth factor (VEGF) and Endostatin (ES) in sedentary women. Materials & Methods: 20 volunteer inactive women were chosen and were randomly divided in 2 groups of aerobic and control. Aerobic training programme consisted of 3 days per week for 8 weeks, each consists of 30 minutes with intensity of 65-70% of maximum heart rate was performed.. Before and after training, we have tested aerobic training and control group after an overnight fast. Blood Samples were used to conduct Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA). Independent and Dependent T-Test t were performed to see the significance level of (P<0.05. Results: Statistical analysis revealed that aerobic training increased VEGF and decreased ES to a significant level. Consequently, the results of Independent T Test revealed that there is an obvious difference (P<0.05), between the amount of VEGF and ES in control and intervention group. Conclusion:The results show that the equilibrium between angiogenesis and angiostatic agents. As a result, aerobic training is shifted toward angiogenesis factors. This result helps us to understand the process of angiogenesis consistence with aerobic training activities.

پيش زمينه و هدف شناخت فعاليت ورزشي مناسب كه به بهترين شكل ممكن، باعث بروز پديده آنژيوژنز شود، از اهميت به سزايي برخوردار است. ازاين رو، هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر فاكتور رشد آندوتليال عروقي (VEGF) و اندوستانين (ES) در زنان غيرفعال بوده است. مواد و روش كار 20 زن غيرفعال به طور تصادفي در دو گروه تمرين هوازي و كنترل داوطلب شركت در پژوهش حاضر شدند. تمرين هوازي به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقيقه با شدت 65 تا 70 درصد ضربان قلب بيشينه اجرا شد. از گروه تمرين هوازي و كنترل قبل و بعد از اتمام برنامه تمريني در شرايط ناشتا براي سنجش مقادير متغيرهاي پژوهشي با استفاده از روش آزمايشگاهي (ELISA) نمونه گيري خوني به عمل آمد. يافته ها داده هاي پژوهش با استفاده از آزمون آماري t همبسته و t مستقل در سطح معني داري (05/0P<) تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل آماري نشان داد برنامه تمرين هوازي به طور معني داري مقادير سرمي VEGF را افزايش و ES را كاهش داد. همچنين، نتايج آزمون t مستقل نيز نشان داد بين تمرين هوازي و كنترل در مقادير VEGF و ES تفاوت معني داري وجود دارد (05/0P<). بحث و نتيجه گيري اين يافته ها نشان مي دهند كه فعاليت ورزشي هوازي به منظور توسعه شبكه مويرگي تعادل بين عوامل آنژيوژنيكي و آنژيوستاتيكي را به سمت فاكتورهاي آنژيوژنيكي تغيير مي دهد. يافته هاي اين پژوهش مي توانند منجر به درك بهتر فرآيند آنژيوژنز درنتيجه سازگاري با فعاليت ورزشي هوازي گردد.