تأثير تمرين هوازي و بي‌هوازي با مصرف ملاتونين بر بيان ژن VEGFA و VEGFR2 ميوكارد رت پس از ايسكمي ريپرفيوژن

يكي از دلايل بيماري‌هاي قلبي عروقي بي‌تحركي و مصرف غذاهاي داراي اكسيدان است. بدين منظور هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير تمرين هوازي و بي‌هوازي با مصرف ملاتونين بر بيان ژن VEGFA و VEGFR2 ميوكارد رت پس از ايسكمي ريپرفيوژن مي‌باشد. مواد و روش‌ها: 38 رت صحرايي نر ويستار دو تا سه ماهه با وزن تقريبي 200-260 گرم به هفت گروه، پايلوت (14=n)، كنترل (4=n)، ملاتونين (4=n)، تمرين هوازي )4=n)، تمرين بي‌هوازي (4=n)، تمرين هوازي ملاتونين (4=n) و تمرين بي‌هوازي ملاتونين (4=n) تقسيم شدند. گروه پايلوت براي تأييد فيبروز در ميوكارد به دو گروه ايسكمي و سالم تقسيم شد. گروه‌هاي ملاتونين به مدت يك ماه هر روز با دوز 10 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن گاواژ شدند؛ و سپس گروه‌هاي تمرين هوازي، تمرين بي‌هوازي، تمرين هوازي ملاتونين و تمرين بي‌‌هوازي ملاتونين تحت دوره تمرين يك ماهه با تواتر تمرين سه جلسه در هفته روي تردميل قرار گرفتند. در انتهاي يك ماه، تمام رت‌ها در دو روز متوالي با فاصله 24 ساعت تحت تزريق داروي ايزوپرنالين براي القاي ايسكمي قرار گرفتند. درنهايت، بيان ژن VEGFAوVEGFR2 به روش ريل تايم انجام شد. نتايج تحقيق با فرمول2-∆∆ct و آزمون‌هاي تحليل واريانس يك طرفه آنووا، لون و توكي تحليل شد. نتايج: تيمار تمرين هوازي و تمرين بي‌هوازي به طور جداگانه بر بيان ژن VEGFA و VEGFR2 تأثير افزايشي داشتند اما تأثير آنها از نظر آماري معني‌دار نشد. ساير گروه‌ها غير از ملاتونين نيز باعث افزايش بيان ژن‌هاي فوق شدند. ملاتونين توانست بيان ژن VEGFA و VEGFR2 را كاهش دهد. نتيجه‌گيري: تمرين هوازي و بي‌هوازي در دراز مدت در صورت سازگاري مي‌توانند از ميزان حجم سكته ميوكارد احتمالي بكاهند.