بررسي سير تحول زبانشناسي مقابله‌اي

در اين مقاله به بررسي سير تحول تاريخي زبانشناسي مقابله‌اي و اهداف و وظايف آن از آغاز تاكنون پرداخته شده است. بررسي مقابله‌اي زبان، پيشينه‌اي بس طولاني دارد، زيرا هرگاه زبانها در تقابل با هم قرار مي‌گيرند، با يكديگر مقايسه مي‌شوند. ولي صرف نظر از كارهاي جسته و گريخته اوليه، زبانشناسي مقابله‌اي درواقع در قرن هيجدهم با مطالعات سر ويليام جونز انگليسي به طور جدي آغاز شد. جونز به مقايسهي زبان سانسكريت با زبانهاي اروپايي پرداخت و علاقه‌ي زبانشناسان را نسبت به اين موضوع برانگيخت. بعد اين شاخه از علم زبانشناسي، در چهار گرايش با اهداف متفاوت تكامل پيدا كرد. اولين گرايش كه زبانشناسي تطبيقي ـ تاريخي ناميده مي‌شود، به بررسي شباهتهاي موجود بين زبانهاي خويشاوند مي‌پردازد تا بدين وسيله بتواند زبان اوليه كه منشاء زبانهاي امروزي است را بازسازي كند. رده شناسي زبان، گرايش ديگر است كه بدون توجه به رابطه خويشاوندي، به دسته‌بندي زبانها براساس ساختار دستوري آنها مي‌پردازد. سومين گرايش، زبانشناسي منطقه‌اي است كه به مطالعه زبانهاي همجوار موجود در يك منطقه جغرافيايي مي‌پردازد، كه با هم نسبت خويشاوندي ندارند، ولي در عين حال شباهتهايي بين آنها وجود دارد. زبانشناسي منطقه‌اي بر آن است اين تشابهات را كشف و توجيه كند. سرانجام تجزيه و تحليل مقابله‌اي جديدترين گرايش زبانشناسي مقابله‌اي است، كه به مقوله آموزش زبان مي‌پردازد و سعي مي‌كند به كمك زبان مادري پيشنهادهايي براي تسهيل يادگيري زبان خارجي ارائه كند.