اندازه گيري ترس از حركت يا آسيب مجدد، قبل و بعد از انجام آزمون‌هاي عملكردي در بيماران با نقص رباط صليبي قدامي

مقدمه و اهداف يكي از شايع‌ترين آسيب‌هاي ورزشي، پارگي رباط صليبي قدامي است. علي­رغم صرف هزينه‌هاي بسيار براي جراحي بازسازي اين رباط همچنان نرخ بازگشت به سطح پيش‌ از آسيب در ميان اين بيماران پايين است. يكي از موانع بازگشت به سطح پيش‌ از آسيب، ترس از حركت‌ يا آسيب مجدد (كينزيوفوبيا) در اين بيماران است. هدف مطالعه­ي حاضر، اندازه‌گيري كينزيوفوبيا قبل و بعد از انجام آزمون‌هاي عملكردي در بيماران با نقص رباط صليبي قدامي و مقايسه آن با افراد سالم است. مواد و روش‌ها مطالعة­ي پيش رو تحليلي- مقطعي بر روي 16 بيمار مبتلا به پارگي كامل رباط صليبي قدامي كه مدت زمان سپري شده از آسيب آنها بين 3ماه تا 2سال بود و تحت مداواي فيزيوتراپي قرار گرفته بودند و 16 فرد سالم انجام شد. شاخص‌هاي قرينگي نمرة آزمون‌هاي عملكردي پرش متقاطع، زمان پرش شش‌متر و نمره‌هاي كينزيوفوبيا جمع‌آوري شدند. بيماران (16n=) به صورت تصادفي به دو گروه تقسيم شدند، يك گروه (8n=) پيش‌ از انجام آزمون‌هاي عملكردي، «گروه يك»، و يك گروه (8n=) پس از انجام آزمون‌هاي عملكردي، «گروه دو». شركت كنندگان تحقيق حاضر، پرسش­نامه مقياس ترس از حركت تمپا (TSK-17) را دريافت و تكميل كردند. از پرسش­نامه TSK-17 براي سنجش كينزيوفوبيا استفاده شد. آزمون تحليل واريانس جهت مقايسه TSK-17 و ساير اندازه‌هاي باليني بين گروه‌ها انجام شد. يافته‌ها مقايسه­ي سطح كينزيوفوبيا بين «گروه يك» و «گروه دو» تفاوت معناداري را نشان داد (004/0p=). در عين حال سطح كينزيوفوبياي گروه سالم با «گروه دو» تفاوت آماري معناداري نداشت. نمره آزمون­هاي عملكردي بين سه گروه‌ تفاوت معنا‌داري نداشت. همچنين سطح فعاليت و زمان سپري شده از آسيب بين دو گروه بيماران تفاوت معناداري نداشت. نتيجه‌گيري باتوجه به يافته‌ها، مي‌توان گفت انجام آزمون‌هاي عملكردي توسط بيماران با نقص رباط صليبي قدامي مي‌تواند در كاهش ميزان كينزيوفوبيا به­عنوان يك مانع مهم براي بازگشت به سطح پيش از آسيب مؤثر باشد. به نظر مي رسد اين كاهش نتيجه آگاهي بيشتر بيمار از وضعيت عملكردي و توانايي‌هاي خويش باشد.