حقوق بشر دوستانه در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران

INTERNATIONAL HUMANITARIAN LAW IN THE CONSTITUTION OF THE ISLAMIC REPUBLIC OF IRAN

هدف حقوق بشردوستانه بين المللي كاهش خشونت و حمايت از حقوق بنيادين بشر در زمان مخاصمات مسلحانه است. اينكه آيا، سواي تعهدات بين المللي، تكليف رعايت برخي از اصول اساسي اين حقوق مستقيماً از قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران ناشي مي شود يا نه، موضوع مطالعه حاضر را تشكيل مي دهد. هرگونه پاسخي به اين سؤال، در درجه نخست، مستلزم اثبات وجود ارتباط بين حقوق بشردوستانه و قانون اساسي است كه دلايل متعدد بر آن در ارتباط با هر قانون اساسي، بطور عام، و در ارتباط با قانون اساسي ايران، بطور خاص، قابل طرح است. در پرتو اين همبستگي است كه مهم ترين اصول حقوق بشردوستانه بين المللي در قانون اساسي ايران بيان شده اند؛ حقوقي كه غيرقابل عدول بوده براي اجرا در وضعيت اضطراري جنگ، اعم از بين المللي و غير بين المللي، به رسميت شناخته شده اند.

Mitigation of violence and protection of fundamental human rights, in time of war, constitute the main object of international humanitarian law. The subject of present study is to determine whether or not, apart from international obligations, the duty to respect some basic principles of this law results directly from the Constitution of the Islamic Republic of Iran. Any answer to this question, first of all, necessitates establishing the existence of relationship between humanitarian law and constitution on which manifold reasons can be raised regarding any constitution, in general, and the Constitution of Iran, in particular. It is in the light of this connection that the most important principles of international humanitarian law have been expressed in the Constitution of Iran, the rights which are non-derogable and have been recognized for application in emergency state of war, whether international or non-international.