نقد ادبيات داستانيِ ايران از سال 1341 تا انقلاب اسلامي با رويكرد تحليل انتقادي گفتمان

در اين مطالعه، ادبيات داستانيِ منتشرشده در دورة تاريخ يِ انقلاب سفيد تا انقلاب اسلامي به شيوة تحليل انتقادي گفتمان نقد مي شود. هدف آن بود تا با اتخاذ رويكردي گفتماني در نقد ادبي، متون منتشر شده از انقلاب سفيد تا انقلاب اسلامي بررسي شود و مؤلفه هاي فرهنگ مقاومت در اين متون در سه حوزة اقتصادي، اجتماعي فرهنگي، و سياسي شناسايي و برجسته شود. داده هاي اين يعني شكل نوشتاري كاربرد زبان، تعين يافته اند و اين ،« متون » مطالعه در قالب متون به دو دستة كلي تقسيم مي شوند: 1. متوني كه شرايط اقتصادي، سياسي ، و اجتماعي فرهنگي را توصيف و تحليل مي كنند؛ و 2. متوني كه در حوزة ادبيات داستاني و در دورة زماني بررسي شده توليد شده اند. از اين داده ها، بر اساس اصل اشباع نظري نمونه گيري هدف مند صورت گرفت و به شيوة تحليل متن كلاسيك و ژرفانگر تحليل شدند. نقد ادبي اين متون با رويكرد تحليل انتقادي گفتمان نشان مي دهد كه در اين دورة تاريخي چون گفتمان رسمي در سه حوزة اقتصادي، اجتماع ي فرهنگي، و سياسي متأثر از تغييراتي كه حكومت در شرايط اجتماعي ايجاد كرد حول دال هاي مركزي اي سامان يافته است، در اين مطالعه از آن ها با عناوين 1.حمايت از الگوي اقتصادي سرمايه داري، 2. حمايت از الگوي اجتماعي فرهنگي مدرن، و 3. حمايت از الگوي سياسي پادشاهي ياد مي شود . متون ادبي توليد شده در اين دوران نيز در نسبت با اين گفتمان رسمي، حول دال هاي مركزي 1. مخالفت با شيوة توليد سرمايه داري، 2. مخالفت با ترويج مظاهر فرهنگ غرب، و 3. مخالفت با الگوي سياسي نظام پادشاهي و ظلم و ستم حاكم بر افراد شكل گرفته اند.