نقد روان كاوانة باورها و كنش هاي عاميانه در مجموعه داستان عزاداران بيل غلامحسين ساعدي

دانش روانكاوي بيش از يك سده مورد توجه همگان واقع شده است. فرويد (Sigmund Freud، 1939- 1856) بنيان­گذار مكتب روان­شناسي پايه ­هاي اين علم را برافراشت و شاگردانش به اصلاح و بالندگي آن پرداختند. روان­كاوي شخصيت­ها يكي از جنبه­ هاي بارز داستان­هاي ساعدي است كه در آن آموزه ­هاي روان­شناساني چون فرويد، يونگ (Carl Gustavo Jung، 1961- 1875) و آدلر (Adler، 1937- 1870) بيش از ديگران نمود مي­يابد. شيوه ­هاي روان­كاوي شخصيت­ها در مجموعه داستان عزاداران بيل، گاهي به صورت فراگير و گاهي نيز به صورت نمادين به كار رفته است؛ فراگير از آن جهت كه بر درون­مايۀ اين مجموعه اثر نهاده است. نمادين از آن جهت كه گاهي خواستار معنايي فرا­ واقعي است. در اين پژوهش تلاش بر آن است كه چگونگي تأثير و به كارگيري اين انديشه­ هاي روان­شناسي بر مجموعه داستان «عزاداران بيل»، به روشي تحليلي واكاوي گردد. اين مقاله افزون بر بررسي عناصري چون منش­ها و كنش­هاي رواني شخصيت­ها كه در هماورزي با يكديگر هستند، باورها، كنش­هاي عاميانه و خرافات را كه در روان­شناسي جمعي مطرح مي­شوند، تحليل مي­كند؛ هرچند اين مقاله به اين نتيجه رسيده كه رويكردهاي روانكاوانه­ در برخي از داستان­هاي اين مجموعه بيش از ديگري بوده است.