روايت هاي پسامدرن و نابسندگي دلالت هاي بصري الگوهاي ارتباط روايي

آنچه در قالب مباني يا الگوهاي توصيف، تبيين و تحليل متنهاي ادبي وجود دارد، بر آمده از وجوه مشتركيست كه محققان پس از مطالعه متن هاي ادبي متنوع بدان دست مي يابند. سپس اين الگوها از يك سو مبنايي براي معرفي متن هاي پيش از خود و از سويي ديگر معياري براي سنجش متن هايي است كه الگوها بر شكل گيري آنها اثر گذاشته است. برغم تناسبي كه ميان الگوهاي مذكور با متون برسازنده يا برساخته شدة آنها به چشم مي خورد، اين الگوها به هنگام مواجهه با متن هايي با ساختار يا فضاي تعاملي متفاوت، نيازمند بازخواني و بازسازي است. يكي از اين موارد الگوهاي ارتباط رواييِ رايج است كه برغم تنوع مكاتب روايي و الگوهاي پيشنهادي آنها، سطح بصري همگي حاوي نوعي مولف محوري، مركزگرايي و مرزبندي قطعي بوده؛ در تبيين و نمايش رواي تهاي پسامدرن عاجز مي نمايند. در اين نوشتار ضمن معرفي زمينه ها، مباني و شكل هاي الگو هاي ارتباط روايي رايج، نابسندگي دلالت هاي بصري آنها در مواجهه با رواي تهاي پسامدرن نشان داده خواهد شد. در نهايت الگويي ارتباطي در قالب نمودار پيشنهاد شده؛ كه بزعم نگارنده مي تواند فضاي تعاملي همه روايتهاي موجود را به نمايش در آورد.