شيوه ها و كاركردهاي هنري حذف عناصر كلام در غزل هاي پست مدرن

شعر معاصر ايران از نيما تاكنون، تحولات متعددي را از سر گذرانده است. يكي از اين جريان هاي نوآيين، پست مدرن است كه در دهه ي هفتاد تحت تاثير تحولات غرب، در ادبيات فارسي مطرح شد. مولفه هاي بسياري براي آن برشمرده اند؛ اما مهم ترين مولفه اي كه شعر پست مدرن را از ديگر جريان هاي ادبي متمايز مي گرداند، شالوده شكني است كه در قالب گرايش به بازي هاي زباني، معناگريزي، شكستن فرم، چندصدايي، گسست روايت و... نمود مي يابد. پست مدرن ها از ميان عناصر شعر، بيش از همه به زبان و بازي هاي زباني گرايش دارند. آن ها شيوه هاي مختلفي را براي رسيدن به ايجاز و برجسته سازي زبان به كار مي گيرند كه يكي از رايج ترين شان، حذف هاي پياپي عناصر كلام است. اين پژوهش مي كوشد تا بدين پرسش پاسخ دهد كه شيوه ها و انگيزه هاي حذف در شعر پست مدرن كدامند؟ در اين مقاله با بررسي غزل هاي پست مدرن، شگردهاي حذف در چهار شيوه شناسايي شده كه عبارتند از: حذف فعل، حذف بخشي از كلمه، حذف جمله يا بخشي از آن و فشرده كردن جمله ها. هم چنين انگيزه هاي روان شناختي، تعليق معنا، قافيه سازي، عينيت بخشي و نمايشي كردن انديشه هاي شاعرانه، ابهام افكني، ايجازآفريني و چندمعنايي را مي توان مهم ترين كاركردهاي هنري و بلاغي اين گونه حذف ها به شمار آورد.