تقابل و تعامل «خود» و «ديگري» در رُمان «مادرم دو بارگريست» از ابراهيم يونسي

تقابل مطلق ميان «خودي» و «ديگري» از ويژگي هاي جهان بيني سنتي است و تعامل و گفتگو، مفاهيمي مدرن اند. متون ادبي كلاسيك بستر تقابل «دوگانه » هاست. اما رمان به معناي واقعي كلمه، محصول تعامل است. رمان هاي ابراهيم يونسي به سبب رئاليستي بودن، رسميت وجود وحقوق «ديگري» ها را مورد توجه قرار داده است. او در رمان «مادرم دو بار گريست» زندگي جواني كُرد را توصيف مي كند كه از ديار «خود» آواره مي گردد. نويسنده برخورد شخصيت او را در پيوند با «ديگري» به صورت ويژه اي بازنمايي مي كند. درك «ديگري» از منظر يك تبعيدي به مثابه يك «خود» مستقل و نيز «تقابل و تعامل» او با آن ديگري، مساله اساسي رمان و همچنين مقاله حاضر است. در اين پژوهش چگونگي رفتار شخصيت هاي رمان با هويت هاي مختلف و با تكيه بر نظريه «ديگربودگي باختين» در دو طيف «خودي» و «ديگري» از حيث تقابلي و تعاملي بودن بررسي شده است. نتيجه بررسي نشان مي دهد كنش ارتباطي «خود» با ديگري به مثابه «عرب» و «حكومت پهلوي» در اين رمان تقابلي و غيرگفتگويي است. اما «خودي» هاي ديگر با وجود نداشتن شناخت كافي از «ديگري»، توانسته اند به سبب همزيستي ناخواسته و دست يابي به شناختي نسبي از «ديگري»، با يكديگر كنش ارتباطي غيرتقابلي و مبتني بر گفتگو و تعامل داشته باشند.