اثرات امنيتى اقامتگاه هاى گردشگرى غيررسمى در شهر همدان: پژوهشى در چارچوب روش شناسى كيو

زمينه و هدف: تجربه جهانى طى چند دهه گذشته نشان مى دهد كه توسعه گردشگرى در فضاهاى جغرافيايى و از جمله نواحى شهرى، همواره به شكل ها و درجه هاى مختلف، پيامدهاى مثبت و منفى گوناگونى در ابعاد امنيتى، اقتصادى، اجتماعى- فرهنگى و محيطى به همراه داشته است. پژوهش حاضر بر شناخت و تحليل اثرات منفى امنيتى ناشى از فعاليت اقامتگاه هاى گردشگرى غير رسمى در شهر همدان تمركز دارد. روش: بنيان روش شناسى پژوهش حاضر مبتنى بر روش شناسى كيو به عنوان يك روش تركيبى يا آميخته است. روش كيو يك بسته روش شناسى كامل است كه به ترتيب مراحل مطالعه كيفى و مطالعه كمّى را در بر مى گيرد. همچنين تحقيق حاضر به لحاظ هدف از نوع پژوهش هاى كاربردى به شمار مى آيد. 64 نفر از ميان اهالى فضاى گفتمان به روش نمونه گيرى هدفمند براى مشاركت در پژوهش انتخاب شدند. يافته ها: براساس يافته هاى مطالعه فضاى گفتمان، در مرحله كيفى اثرات منفى فعاليت اقامتگاه هاى غير رسمى شامل 16 گزاره شناسايى شد. در مرحله كمّى براى كشف الگوهاى ذهنى موجود درباره اثرات منفى امنيتى از روش هاى تحليل خوشه اى و تحليل تشخيص استفاده شد و بر اين اساس، 5 الگوى ذهنى متمايز شناسايى شد. نتيجه گيرى: به طور خلاصه ديدگاه نخست، سرپوش گذاشتن بر جرم و ناهنجارهاى اجتماعى؛ ديدگاه دوم، قانون گريزى و تخريب وجهه يا تصوير مقصد گردشگرى؛ ديدگاه سوم، تضعيف امنيت جوامع ميهمان و ميزبان، ديدگاه چهارم، تهديد امنيت اقتصادى مقصد گردشگرى، و ديدگاه پنجم، تضعيف كنترل اجتماعى و كنترل انتظامى را مورد تأكيد قرار مى دهد.