كليدواژه :
عدالت , دولت , تبارشناسي , سوژه‌گرايي , پايان‌مندي
چكيده فارسي :
امروزه «عدالت»، گو آن‌كه هنوز جايگاهي در ميان برخي از فلاسفه سياسي دارد، اما در كشاكش مباحث اقتصادي نوليبرال و سياست‌هاي بين‌المللي قدرت‌هاي بزرگ تقريباً به فراموشي سپرده شده؛ «دولت» اما وضعيت بهتري دارد. اين مقاله سعي دارد با استفاده از روش تبارشناسي تلازم اين دو مفهوم و نه الزاما اين‌هماني آنها در خاستگاه خود را به نمايش بگذارد. اصول كلاسيك عدالت، يعني آزادي سياسي و اصول عدالت توزيعي به‌علاوه احترام به برابري طبيعت، اصول مستتر در انديشه دولت، چه دولت باستاني و چه دولت مدرن، هستند. «دولت» نيز در خاستگاه خود براي شكل دادن به هويت سياسي انسان، اصول عدالت را پيش‌فرض گرفته است. اين امر وراي خطابه‌اي اخلاقي است و بيشتر به خاستگاه مشترك اين دو مفهوم تاكيد مي‌كند. البته روايت ما از مفاهيم سياسي متفاوت از روايات سوژه‌گرايانه مدرن است. بنابراين سعي ديگر ما اين است كه عدالت و دولت را از مفاهيم سوژه‌گرايانه، مفاهيمي كه انتقادات زيادي بدان‌ها وارد شده، جدا سازيم و اين امر را اثبات كنيم كه حتي با پيش‌فرض‌هاي فلسفه‌هاي منتقد مدرنيته نيز اصول عدالت و دولت سر جاي خود باقي مي‌مانند و حتي اكنون براي پاسداري از آنها بايد اهتمام بيشتري به‌خرج دهيم. بنابراين در بررسي خاستگاه مفاهيم اصلي فلسفه سياسي، در مرحله نخست دولت باستاني و در مرحله بعد اصول امروزين عدالت و دولت در به‌هم‌پيوستگي خود و سرچشمه مشترك خودشان نشان داده خواهند شد.
چكيده لاتين :
Nowadays, 'justice' has almost become a forgotten concept. Global inequalities as a received contemporary neoliberal order is taken for granted. As a political concept, 'State', however, has a better situation. Using genealogy as a method, this article tries to show the concomitance of these two concepts in their origin. The classical principles of justice, namely political freedom and the principles of distributive justice as well as respect for equality of the nature are the existing principles in thinking of state, both the ancient and the modern ones. In its origin, state presupposes the principles of justice to engender political identity of human being. This is beyond a moral preaching. Relativism, however, is going to be criticized. Instead, it emphasizes on the common origin and source of these two political concepts. Of course our narration of political situations is different from the modern subjectivist ones. So we try to separate and distinguish justice and state from subjectivist concepts, the very concepts which have been criticized very much. Instead, we try to prove that even with the presuppositions of those philosophies critical of modernity also the principles of justice and state remain in their place and we should vindicate them in the contemporary political spheres.
